Werken met liefdesenergie. De luchtballon.
‘Dat wordt blazen’, dreigde de begeleider. Ze blies uit alle macht.
‘Ik heb nooit echt met plezier gewerkt. Allerlei baantjes heb ik gehad. Ik wilde altijd voor mezelf beginnen. Het is er nooit van gekomen. Ik bleef steeds hangen in aarzelingen en overwegingen…’ ‘Heb je weleens een ballonvaart gemaakt?’, vroeg de begeleider. Ze keek verbaasd op. ‘Nee’, antwoordde ze. ‘Dat wordt dan hoog tijd’, constateerde de begeleider. Hij trok een kleedje onder de benen van een andere deelnemer vandaan en stak een punt naar de vrouw toe. ‘Een lege ballon. Dat wordt blazen’. Ze blies uit alle macht. De begeleider strekte het kleedje uit over de vloer. Ze konden er samen net op zitten. ‘Het bakje onder de ballon’, legde de begeleider uit. ‘Kijk maar eens naar boven. Wat een mooie ballon he?’ Ze keek naar boven. ‘Groot en rood’, bevestigde ze. ‘We kunnen vast heel hoog’, zei de begeleider. ‘Maar ik zie nog geen beweging’. Hij keek over de rand. ‘We zitten nog met dit touwtje vast aan dat paaltje. Heeft iemand een schaar?’ Er werd een schaar aangereikt. De vrouw nam de schaar aan. ‘Ik knip dat touwtje wel even door’, zei ze. ‘Dat is makkelijk genoeg’. ‘Pas op!’, zei de begeleider verschrikt. ‘Dat kon wel eens knap tegenvallen. Zo’n touwtje is sterker dan je denkt. Kijk eerst eens goed. Ik zie dat het touwtje vastzit aan veiligheid en geen risico nemen’. Ze begreep het en viel stil. ‘Onzekerheid of ik het wel kan’, zei ze. ‘Financieel risico’, voegde de begeleider toe. ‘Er alleen voorstaan’, peinsde ze. ‘Ouders die je leren om voorzichtig te zijn’, schatte de begeleider in. ‘Mijn moeder die het niet aandurfde’, meende ze. ‘Er helemaal alleen voorstaan’. ‘En daarbij het gevaar’, beëindigde de begeleider. ‘Het kan daarboven heel slecht weer worden. Reëel gevaar….’ Ze zitten een tijdje stil tegenover elkaar. ‘Daar zitten we dan’, constateerde de begeleider. ‘Hoe lang zit je hier al in deze situatie?’ ‘Ongeveer twintig jaar’, antwoordde ze. ‘Tsjaa’, zei de begeleider. ‘Ik denk dat ik maar eens uitstap. Het is tenslotte jouw ballonvaart’. Hij knikte haar vriendelijk toe en stapte van het kleed af. Daar zat ze, alleen op het kleedje, met de schaar in haar hand. Een innerlijke worsteling voltrok zich. Ze kreunde en de tranen stroomden over haar wangen. Haar lijf boog voorover alsof ze een stomp in haar maag gekregen had. De groep die in een ruime kring om haar heen zat, keek doodstil toe. Een spannend kinderboek, de reis van de held…
Toen werd het stil. Ze bewoog naar de rand van het kleed toe en knipte het denkbeeldige touwtje door. De begeleider begon te wuiven. De groep wuifde haar na. ‘Goede vaart!’, klonk het. Toon Hermans blijft leuk. Wat is het handig om altijd muziek bij de hand te hebben. Zijn liedje klonk door de ruimte: een ballon een ballon een ballonnetje, een ballonnetje dat danst in de wind. In de ruimte naar de zon…
‘Je zegt altijd blijf in contact’, vroeg een deelnemer bij de nabespreking. ‘Dat deed je nu niet. Je stapte uit’. ‘In contact blijven is iets anders dan meegaan met een reis waar je niet bij hoort’, reageerde de begeleider. ‘Het is haar ballonreis. Soms is nabijheid diefstal van autonomie’.
‘Ik wil nog wat zeggen’, vroeg de vrouw aan het eind van de nabespreking. ‘Ik heb mijn ouders voor hun huwelijksfeest een ballonvaart gegeven’. Soms is toeval te toevallig om geloofwaardig te zijn. Na de pauze meldde de vrouw dat ze een uitnodiging had gekregen om mee te werken als partner in een nieuwe organisatie. ‘Ach ja’, schepte de begeleider op. ‘In deze winkel leveren we niet alleen persoonlijke ondersteuning, maar ook maatschappelijk succes. Boter bij de vis….’ De groep grinnikte. Zij straalde.
Ons boek Lijven Lezen, lichaamsdiagnostiek in de praktijk, is via deze site nu ook als e-book verkrijgbaar.
