Werken met liefdesenergie. De keuze
Tijdens de lunch zaten ze gezellig met elkaar te babbelen. Het luchtige gesprek kreeg ongemerkt een ernstiger klank. ‘Wij aarzelen over kinderen’, vertelde zij. ‘Mijn supervisor drong erop aan . Ze heeft zelf geen kinderen en vertelde hoeveel spijt ze daarvan heeft. Maar ik aarzel en mijn man evenzeer…’
In het eerst volgende rondje meldde zij zich. ‘Ik heb nu wel voldoende gehoord wat anderen ervan vinden’, zei ze. ‘Ik wil zelf weten wat ik wil. Wil je me helpen?’ ‘Schuif naar voren’, reageerde de begeleider. Daar zaten ze, op enige afstand tegenover elkaar. ‘Sluit je ogen’, zei de begeleider. ‘Leg je rechterhand en je linkerhand met de handpalmen naar boven op je knieën’. Daar zat ze. ‘In welke hand wil je je hoofd hebben?’, vroeg de begeleider. ‘Rechts’. ‘Dan stel je je voor dat je in je rechterhand je hoofd legt en in je linkerhand je baarmoeder. Laat ze maar met elkaar spreken over je vraag’. De rechterhand sprak en bewoog tegelijkertijd naar de linkerhand en sloeg. ‘Jij wilt dit niet. Dit past niet in je leven, je studie’. De hand trok zich terug en tranen sprongen in haar ogen. Meteen kwam de rechterhand weer met een slag. ‘Je hebt er geen basis voor. Dit kan niet, dit mag niet’. Nu stroomden de tranen. En zo ging het door in harde woorden en flinke klappen. Ze snikte luid. Na een poosje werd het rustiger. ‘Ik kan de fluistering uit je linkerhand horen’, fluisterde de begeleider. ‘Jij ook?’ Ze knikte. De tranen bleven stromen. Het bleef een poosje stil. Daar zat ze met de ogen gesloten tussen haar twee handen die hoofd en baarmoeder droegen. Twee delen, die moe van het gevecht elkaar aankeken. De handpalmen waren naar elkaar toegekeerd. ‘Het voelt alsof je je besluit genomen hebt?’, vroeg de begeleider. Ze knikte en opende haar ogen. Intens verdrietig. ‘Zullen we dan maar weer in de kring gaan zitten?’, ze knikte weer. Zij sloten af met de hartegroet, een afscheidsgebaar dat vaak in deze kringen gehanteerd wordt. Ze namen hun plek in de kring weer in.
De regels van de nabespreking zijn helder: geen reactie op de vraag van de cliënt, wel reactie op het werk van de begeleider. ‘Is het zo simpel?’, vroeg een deelnemer. ‘Waarom maar gebruik maken van twee delen?’ ‘Occam’s razor’, reageerde de begeleider. ‘Heel veel wezensbesluiten zetten zoveel delen aan tafel dat er in de vergadering niets wezenlijks meer besloten kan worden. Erger nog dan het parlement!’ ‘Maar waarom juist deze twee delen?’, vroeg een ander. ‘Omdat ze het meest ter zake doen’, antwoordde de begeleider. ‘En wilde je niet weten wat ze nu besloten heeft?’, vroeg een derde. ‘Dat gaat me geen bal aan’, reageerde de begeleider. ‘Willem Zwartberg zei van zoiets vaak: een begeleider werkt contractueel. Alles wat daarbuiten valt heet bemoeizucht’.
De volgende dag heeft de begeleider een mevrouw van 70 in de werkkamer. Zijn eerste cliënt na de workshop. Op vlakke toon vertelt ze dat ze adoptief moeder was, maar nooit zelf kinderen heeft kunnen krijgen. Een paar minuten later weent ze bittere tranen. ‘Het snijdt in verleden, heden en toekomst’, huilt ze. ‘Ik wil dat het voorbij is’. ‘Het zal nooit voorbij gaan’, troost de begeleider. ‘Deze pijn maakt je tot de mens die je bent. Hoe wil je jezelf omarmen?’
Ons nieuwe boek ‘Fragmenten’ met een verzameling van meer dan 100 van deze blogs is via onze site als e-book te verkrijgen. € 15,50.
Voor de opleiding ‘Professioneel werken met liefdesenergie’ die start in september zijn nog enkele plekken beschikbaar.
