Werken met liefdesenergie Ruzie om niks
De vrouw vertelt. ‘Ik zat tv te kijken. Hij kwam naar beneden en wilde iets met me regelen. Ik wilde rust. Meteen laaiende ruzie. Hij is zo onterecht boos’. De man vertelt. ‘Zij gaat naar boven en ik kan het alleen opknappen. En dan dat zwijgen…..’ De begeleider pakt demonstratief een luciferstokje en breekt het doormidden. Hij zegt: ‘kapot en niet meer te repareren!’ En laat het stokje op de grond vallen. ‘Wat een knal he?’, meent hij. Het stel kijkt hem stom verbaasd aan. ‘Het geluid van een ruzie om niets’, legt de begeleider uit. ‘Daar kan je relaties mee opblazen’.
De opmerking roept veel op. Zij zit met de armen over elkaar, ingehouden adem, woedend, miskend afgedraaid in haar stoel. Hij zit onderuitgezakt, machteloos en afwezig tegenover haar. Zijn ogen vluchten weg. ‘Bevries nu eens’, zegt de begeleider. ‘Beschrijf beurtelings eens wat er nu van binnen gebeurt’. Hij begint. ‘Ik zie het zo niet zitten. Ik kan er niets mee. Zij biedt me geen enkele opening. Ik zoek het zelf wel uit’. Zij: ‘Hij begrijpt me niet. Ik voel me niet gezien. Niet gewaardeerd in de steek gelaten’. Soms is alleen sarcasme scherp genoeg om door ijs te snijden. ‘Een bijzonder plaatje’, vindt de begeleider. ‘De een onder een kaasstolp opgesloten, boordevol emoties die door de ruimte heen walmen. Weinig dingen roepen meer agressie op dan onaanraakbaarheid. De ander machteloos, afwezig, vluchtend uit het contact. De emotionele deuren gaan vanzelf dicht als er niemand achter de deur staat. De ruzie gaat om niets. De strijd is moordend voor jullie relatie. Zeer effectief als dat de bedoeling is’.
Het blijft een paar minuten stil. De energie siddert door de ruimte. ‘Het is natuurlijk een illusie’, suggereert de begeleider, ‘maar hoe zou het zijn de stoelen eens naar elkaar te keren en elkaar eens werkelijk aan te kijken’. Langzaam komt er beweging. Aarzelend draait zij haar stoel, aarzelend volgt hij haar beweging. Ze kijken elkaar aan. Wie langer kijkt, gaat langzaam aan echt kijken. Wie echt kijkt, gaat zien. Al snel komen de tranen. ‘Doe wat je hart je ingeeft’, suggereert de begeleider. Zij buigt voorover en hij pakt haar hoofd vast. Ze komt overeind en klimt bij hem op schoot. Daar zitten ze woordeloos en snikkend met de armen om elkaar heen. ‘Zou het kunnen’, vraagt de begeleider, ‘dat de hele oorlog er alleen maar opgericht was om dit te voorkomen?’ Even later zitten ze weer tegenover elkaar. ‘Hoezo dit voorkomen?’, vraagt zij. ‘Wat deed je als je als kind de liefde niet kreeg die je nodig had?’, vraagt de begeleider. ‘Dat heb je net gezien’, antwoordt de man. ‘De voeding van nu herinnert aan de honger van het verleden’, legt de begeleider uit. ‘Mensen zijn bereid heel ver te gaan om die herinnering te ontlopen’. ‘Zoals een ruzie om niks?’, vraagt de vrouw. ‘Als jullie elkaar bestrijden met oud gedrag voer je een oorlogsstrijd. De een onder de kaasstolp, de ander onderuitgezakt. Zo breek je steen voor steen je relatie af. Als je de eigen verantwoordelijkheid neemt voor je eigen gedrag kan je in contact met elkaar ruzie maken als dat nodig is. Dat noemen we een liefdesstrijd. Naar de ander wijzen heeft niet zoveel zin. Maar de keus is aan jullie’. ‘En hoe voorkomen we dat we in de zelfde fout vervallen?’, vraagt de man. ‘Simpel’, zegt de begeleider. ‘Een trucje van mijn leermeester Willem Zwartberg. Als je ruzie uit de hand lijkt te lopen, zegt een van de twee ‘stop’. Als ‘stop’ gezegd is, wordt er 3 minuten lang niet gesproken, maar wordt er nagedacht. Je denkt na over wat er nu werkelijk aan de hand is. Degene die ‘stop’ heeft gezegd houdt de tijd bij en neemt na 3 minuten het gesprek weer op. Zo leer je de ruzie om niks te stoppen en ontmoeting aan te gaan over wat er werkelijk aan de hand is’.
De workshop ‘Waarom stenen niet dansen’ vindt plaats op 06, 07, 08 november. Een eendaagse supervisie bijeenkomst vindt plaats op 23 oktober. Voor nadere informatie: zie onze site weisfelt.nl
