Werken met liefdesenergie. De plafondschildering.
De Emmaus priorij in Maarssen. Lang geleden voor ons een zo geliefde werkplek. De groep verbleef in het statige herenhuis van twee eeuwen oud. De zware meubels werden aan de kant getild. Daar werd drie dagen gewerkt, onderbroken door de gang naar het klooster waar de maaltijd genuttigd werd en korte pauzes in het prachtige park.
Hij was een fijn mens om in de groep te hebben, betrokken, gevoelig en stil. Hij was onopvallend op de achtergrond, lang, mager, een ingevallen borst. We hadden gewerkt aan het thema bestaansrecht, het meest basale thema van ieder mens. Er mogen zijn, het eerst ervaren welkom. De onvoorwaardelijke liefde. Hij meldde zich met de woorden: ‘ik wil komen’. De woorden werden fluisterend uitgesproken. Hij had zijn lange armen voor zijn borst gekruist, zittend op de grond met opgetrokken knieën. Het contract werd gemaakt. ‘Ga maar’ knikte de begeleider en pakte hem bij zijn schouders. Hij liet zich op zijn zij leggen en lag in de foetushouding. Zijn ogen waren gesloten. Er was geen beeld meer, alleen maar ervaring. ‘Help maar even’, zei de begeleider. Snelle handen trokken zijn kleren uit. Zijn lijf gaf mee en keerde snel terug in de foetushouding. ‘Vrouwen erom heen’, fluisterde de begeleider. Een kleine kring, een grote baarmoeder. Daar lag hij, omhuld door vrouwen energie, gekoesterd in een lang verdwenen wereld. De begeleider zette zacht het geluid aan: de hartslag met de ruis van de bloedsomloop. Daar lag hij geruime tijd.
‘Nu is het tijd’, zei de begeleider toen hij wat voorzichtige beweging zag komen in het lichaam van de ongeboren man. Hij keek naar een van de vrouwen die in kring zat. Moeder? Ze begreep het en knikte. ‘Huid?’ Ze schoot haar bloes uit en deed haar bh af. Handen op zijn lijf en persen sommeerde de begeleider.Het was enige tijd hard werken. Met vereende krachten werd hij uit de kring geduwd. Er kwam een huilschreeuw. Hij werd opgetild en met zijn hoofd op de borst van de moeder gelegd. Daar lag hij gebaad in het welkom dat hem geboden werd. In de stille vreugde die de leden van de groep met elkaar deelden, in het welkom dat hij niet had gekend. Hier was de aanraking, de klank van de naam, de felicitaties, de nabijheid.
Na enige tijd keerde hij zich op zijn rug en gingen zijn ogen open. Een verbaasde en verrukte lach kwam om zijn mond. ‘Ik ben in de hemel’, fluisterde hij. Wat verbaasd over deze reactie keek de begeleider met hem mee naar boven. Daar was een plafondschildering die hem nog niet eerder was opgevallen. Tussen de wolken door verscheen een helder blauwe lucht. De hemel kwam hem tegemoet.
‘Gaat de oude ervaring hiermee weg?’, vroeg een deelnemer later. ‘Nee’, antwoordde de begeleider. ‘Er komt alleen een nieuwe ervaring naast. Regressie werk bestaat uit het aanbieden van nieuwe ervaringen. Hierdoor krijgt de cliënt meer keuze mogelijkheden over hoe hij zijn leven wil inrichten. Jouw geschiedenis, hoe die ook was, blijft altijd jouw geschiedenis. Het miskennen van het verleden is diefstal van de geschiedenis. Je hebt echter altijd recht op een eigen toekomst’.
Onze eerst volgende workshop is ‘Waarom stenen niet dansen’, over werken met gevoelens. 07, 08, 09 november 2016. De daarop volgende workshop is ‘Kernenergie’, over het spirituele niveau van ons werk. 21, 22, 23 november 2016. Ons nieuwe boek ‘Altijd Aardig Blijven’, over liefde en boosheid, verschijnt begin volgend jaar.
