Schoenen poetsen
‘De wereld is te groot voor mij’….. Daar zat een vrouw, midden dertig tegenover me. Het was de derde dag van een driedaagse workshop dat ze zich meldde. Ze wist niet wat haar vraag was. De klacht was duidelijk genoeg: ze voelde zich doodongelukkig. Ze was wat slonzig gekleed, ze leek ouder dan ze was en had wonderlijk grote ogen.
Het kostte hem even om haar ogen te pakken te krijgen. Ze keek de meeste tijd naar beneden, maar even keek ze op en hij wist het. Haar ogen hadden geen glans.
Hij stond op en liep naar de hoek van de zaal waar zijn schoenen stonden. Aftrappetjes, nog net goed genoeg voor de paar passen tussen auto en trainingscentrum. Hij zette een schoen voor haar neer op de grond met zijn hand erin. ‘Praat tegen die schoen’, zei hij. Ze leek allang blij dat ze niet op hoefde te kijken en ze sprak.
‘Dag schoenen, wat zien jullie er slecht uit. Jullie zullen wel erg oud zijn. In ieder geval zijn jullie slecht verzorgd. Jullie zijn al heel lang niet meer gepoetst…’
‘Dat moet jij nodig zeggen!’ De begeleider liet de schoenen verontwaardigd dansen. ‘Wat is er in godsnaam met jou gebeurt?’
Het was even stil. ‘Ik denk hetzelfde als met jou’, fluisterde ze. ‘Mensen en schoenen moeten geregeld gepoetst worden’, sprak de begeleider. De schoen knikte bevestigend: ‘vind ik ook, vind ik ook….’
En zo ontstond een driegesprek tussen cliënt, schoen en begeleider. In de steek gelaten worden, de moed opgeven, voor jezelf opkomen kwamen aan bod.
Het gesprek eindigde als volgt:
De schoen: ‘Ik moet ervoor zorgen dat ik geregeld gepoetst wordt anders is het snel met me afgelopen’. Client: ‘Je moet het er niet bij laten zitten. Je bent eigenlijk best mooi en je loopt al heel wat jaren rond. Laat je niet in de vuilnisbak gooien!’ De schoen:‘En jij dan?’
Client: ‘Je hebt gelijk. Tjee! Wat heb ik slecht voor mezelf gezorgd’. Schoen: ‘Met een beetje poetsen ben je zo weer de oude. Kom op zeg! Jij net een mens. Jij kan tenminste voor jezelf opkomen. Ik ben maar een schoen, ik kan dat niet. Dus verdommenogantoe: laat je niet in de vuilnisbak gooien!’ Begeleider: ‘We moesten deze klaagzang nu maar eens stoppen’.
Na de middagpauze zat er een andere vrouw in de kring. Opgemaakt, beter passende kleding en glans in haar ogen. De begeleider keek haar vragend aan. ‘Die twee hebben me geholpen’, zei ze en wees naar twee groepsgenoten. ‘Dus je hebt het weer niet zelf gedaan?’, plaagde de begeleider. ‘Geen tijd gehad’, antwoordde ze en wees in de hoek waar de schoenen van de begeleider stonden.
Glanzend gepoetst
Piet Weifelt
11 april 2016 supervisie dag. Kosten €275 Plaats Athanor, Lochem inschrijving: piet.weisfelt@weisfeltenpartners.nl
