Werken met liefdesenergie. Erik Alberga

‘Ik vind het moeilijk om te blijven’, vertelde de man. ‘Ik heb als kind nooit een vaste plek gehad. Er was heel veel onrust in ons gezin. We verhuisden heel vaak. Ik kon nergens ankeren. Het zit me nu in de weg. Ik heb het goed thuis. Ik heb het fijn met mijn partner, maar ik vind het toch heel moeilijk om te blijven. Ik breng nu zelf de onrust die ik als kind zo haatte’. De man zat iets ineengedoken, betrokken, waakzaam, klaar om op te springen. ‘Ik herken het verhaal’, bekende de begeleider. De herinnering ging terug naar de eigen jeugd jaren. ‘Maar ik had een vriend: Erik Alberga. Kom overeind, dan gaan we aan de slag’. Daar stonden ze tegenover elkaar. ‘Kan je woudlopen?’, vroeg de begeleider. De man keek hem verbaasd aan. ‘Nooit gedaan’. ‘Erik wel’, vertelde de begeleider. ‘Kom op. Ik ben Erik Alberga. We gaan samen woudlopen’. Hij sloeg een arm om de schouder van de man en kreeg een arm terug. ‘Wij lopen samen door de bush. Jij let op de bomen, ik let op de grond. Als je iets ziet meteen waarschuwen want je moet hier wel opletten’. Samen liepen ze met de armen om elkaars schouder voorzichtig rond in de kring die eromheen zat. Twee kinderen, dwalend in de grotemensen tuin.
‘Daar, links van je op de grond. Zie je dat witte slangetje? De witte kunnen geen kwaad we kunnen rustig verdergaan. Wel blijven opletten graag!’ ‘Is dat een aap?’, vroeg de man, naar boven wijzend in een denkbeeldige boom. ‘Dat is een luiaard’, vertelde Erik. ‘Die bewegen heel langzaam. Je moet ze gewoon met rust laten. Die kunnen geen kwaad’. Ze schuifelden verder. ‘Oppassen’, waarschuwde Erik plotseling. ‘Daar aan die tak. Zie je die groene slang? Daar moet je voor oppassen. Dat is een oeroekoekoe. Die zijn hartstikke giftig’. Ze liepen er samen met een grote boog omheen en liepen verder door de verlaten plantage. ‘Fijn om zo samen te zijn’, zei de man na een poosje. ‘Samen is veel beter bij het woudlopen’, wist Erik. ‘De een kijkt naar de bomen, de ander naar de grond’. ‘Maar we kunnen niet samen blijven’, aarzelde de man ‘Ik moet straks weer weg’. ‘Dat moest Piet ook’, vertelde Erik. ‘Maar toen dat zo was ben ik in zijn herinnering gekropen. Zo kon ik bij hem blijven, ook toen hij wegging. En zo heeft Piet geleerd, dat waar hij ook was, ik bij hem was. Vanaf dat moment hoefde hij mij niet meer te zoeken. Hij hoefde niet meer zo bang te zijn om steeds weer ergens anders naar toe te moeten, want we waren bij elkaar’. ‘Ik voel me soms heel alleen’, peinsde de man. ‘Zoals Erik in mij gekropen is, zo doet hij dat nu bij jou. Waar moet je straks heen?’ ‘Naar huis’, vertelde de man. ‘Is dat een goede plek?’, vroeg Erik. ‘Heel goed’, knikte de man. ‘Daar woont een fijne vrouw die op me wacht’. ‘Fijn voor je’, antwoordde Erik, ‘maar het blijft woudlopen’. De mannen waren nu gestopt en stonden tegenover elkaar. ‘We hebben het heel goed met elkaar’, vertelde de man. ‘Maar toch, die onrust….’ ‘Die onrust zit van binnen’, vertelde de begeleider. ‘Zonder vaste grond onder de voeten wordt het onveilig. Dan ga je van binnen woudlopen’. ‘En als ik Erik van binnen heb’, peinsde de man. ‘Dan…’ ‘Dan kan je veilig woudlopen’ knikte de begeleider. ‘Dan is het veilig binnen’. ‘En dan hoef ik niet steeds weg’, begreep de man. ‘Laten we maar verder gaan’, stelde Erik voor.
De mannen sloegen de armen om elkaar heen en liepen verder door het woud. In een paar minuten passeerden zij een swamp met kikkers en slangen, een dijkje langs een rijstveld. Ze plukten een banaan en namen ieder de helft. Uiteindelijk stopten ze bij de lege plek in de kring. ‘Kijk’, zei Erik, ‘daar je is je huis. Ze zal er wel zijn want ik zie het licht branden. Het lijkt me een goede plek, maar ik moet verder. Nu gaan we afscheid nemen’. ‘Maar ik neem je ook mee’, antwoordde de man. ‘Voor het veilige gevoel’. De mannen omhelsden elkaar. De man ging op zijn plek zitten en Erik ging zitten op de plek van de begeleider.
‘Ontheemde mensen…’ peinsde een deelnemer bij de nabespreking. De begeleider knikte: ‘Erik Alberga’.

Een bijzondere kans: op 28, 29 en 30 mei geven we de workshop ‘samen uit, samen thuis’. Deze workshop is voor partners waarbij de ene partner ons werk kent en de andere partner de verhalen wel gehoord heeft, maar ons werk nog niet heeft meegemaakt. Er zijn voor deze workshop nog enkele plekken vrij. Wat ons betreft: zeer aanbevolen! Alle gegevens vind je op onze site weisfelt.nl