Werken met liefdesenergie. De kokervrouw
Een cliënt had het uur daarvoor afscheid genomen. Een korte reis langs de afgronden van het leven werd besloten met een geschenk: een fles goede wijn in een koker. Een poosje later kwam een nieuwe cliënt binnen. De eerste ontmoeting. Een vrouw, een veertiger, opvallend goed verzorgd. Ze nam de touwtjes in handen. Ze ging zitten en greep in haar tas. Ze pakte er een barbiepop uit en legde die in de handen van de begeleider. ‘Dat ben ik’, zei ze tegen de begeleider. ‘Als jij dat bent, geef je jezelf wel erg makkelijk weg’, antwoordde de begeleider. Ze haalde haar schouders op. ‘Dat is niet zo erg’, antwoordde ze. ‘Ze is toch dood’. ‘Een momentje’, zei de begeleider en hij verliet het vertrek. De koker, toepasselijk zwart, de fles wijn eruit, de pop erin. Deksel erop. Het paste precies. ‘Alsjeblieft’, zei hij toen hij weer binnenkwam. Hij drukte de doos in haar handen. ‘Dan kunnen we nu stoppen’. Ze keek hem stomverbaasd aan. ‘Maar, maar ik snap niet…’ ‘Jij verklaart haar dood, ik verklaar haar begraven’, legde de begeleider uit. ‘Maar ik bedoel het figuurlijk’, protesteerde ze. ‘Je bedoelt dat je verwacht dat ik er nieuw leven in blaas’, confronteerde de begeleider. ‘Daar ben ik niet voor. Ik wil mensen helpen om het leven te omarmen. Ik kan ze niet tot leven roepen’. De vrouw bleef een poosje stil zitten met de koker in haar handen. Toen trok ze voorzichtig de deksel ervan af.
Ze keek in de koker. ‘Ze is niet echt dood’, vertelde ze. ‘Ze is dood van binnen’. ‘Ze is echt niet dood’, reageerde de begeleider. ‘Ze is zelfs niet dood wanneer ze in die koker zit. Ze is levend begraven. Waarom doe je dat met jezelf?’ Ze hield vol en ketste de vraag die aan haar gesteld werd weer terug naar de pop. ‘Buiten is het onveilig’, verklaarde ze. ‘Hier kan ze niet geraakt worden’. ‘Daarbinnen kan ze ook niet aangeraakt worden’, meende de begeleider. ‘Ik denk dat ze zich heel erg alleen voelt. Zo kan ze niet eens door jou aangeraakt worden. Je doet met haar precies hetzelfde als wat er met jou gebeurd is. Je laat haar in de steek. Je maakt haar onaanraakbaar voor anderen’. De tik kwam aan. Haar ogen stonden vol tranen. ‘Hoog tijd dat je haar er eens uithaalt’, meende de begeleider. ‘Je hebt heel wat goed te maken’. Ze nam de pop uit de koker en klemde haar met haar handen tegen haar borst. Ze ademde diep en haar wangen begonnen langzaam iets kleur te krijgen. De tijd verstreek. Een stille omhelzing en een wereld van gedachten die neerdwarrelden. ‘Dat zou je ook met jezelf kunnen doen’, suggereerde de begeleider na een poosje. ‘Er is niemand’, fluisterde ze. ‘Begrijpelijk’, reageerde de begeleider. ‘Als jij jezelf in een koker stopt, zal er ook niemand komen. Zolang je die pop gebruikt om de aandacht van jezelf af te leiden, wordt de verkeerde omhelst. Niemand zal naar jou toekomen als jij er zelf niet bent. Dus wat wil je? Een kokervrouw spelen of een levende, zoekende vrouw zijn?’ Haar antwoord liet niet lang op zich wachten. ‘Ik wil leren leven’, zei ze.
‘Met zo’n opdracht wil ik wel werken’, antwoordde de begeleider. ‘En we gaan die pop daarbij gebruiken. Je hebt de deksel er al afgehaald. Iedere zitting die we hier hebben beëindig je door die pop steeds iets verder uit de koker te trekken. Als die pop er helemaal uit is zijn we klaar’.
Zitting na zitting kwam de pop iets verder naar buiten. Na de vijfde bijeenkomst was de koker weer leeg. ‘Ze heeft hem niet meer nodig’, zei de vrouw bij het afscheid, met een knikje naar de koker. ‘De fles wijn ook niet’, grinnikte de begeleider.
Op 16 april geven we een supervisiedag. Nu nog precies 1 plek beschikbaar. Alle informatie en de mogelijkheid tot aanmelden vind je op onze site.
Ons nieuwe e-boek ‘Loslaten’ is gepubliceerd. Loslaten is het omarmen van de vergankelijkheid. Door de vergankelijkheid te omarmen kan je het leven intenser beleven en in het afscheid vrede ervaren. Loslaten is wellicht het mooiste liefdesgebaar in leven en sterven. Via de boeken pagina van weisfelt.nl is het boek te bestellen.
