Werken met liefdesenergie: de man met het juweel.
‘Ken je toevallig het verhaal van de man met het juweel?’, vroeg de begeleider. De man tegenover hem keek verbaasd op en schudde het hoofd. ‘Cultuurbarbaar’, mopperde de begeleider, ‘luister…’
De man tegenover hem had verteld dat hij drie jaar lang voor zijn zieke vrouw gezorgd had. Het was goed afgelopen. Ze was, getekend door haar strijd, goed hersteld. De zorgen waren voorbij, maar met hem ging het slecht. ‘Ik ben de weg kwijt’, zuchtte hij. ‘Wat zou je gedaan hebben als ze was gestorven?’, vroeg de begeleider. Zijn stem veranderde in een klank van rustige beslistheid. Zonder te haperen zette hij zijn plannen uiteen. ‘Uiteraard heb ik daar de afgelopen jaren over nagedacht’, zei hij. ‘Het is voor het eerst dat ik je echt ‘ik’ hoor zeggen’, confronteerde de begeleider. ‘Ken je toevallig het verhaal….?’, ging de begeleider verder.
‘Er was eens een man die een juweel bij zich droeg’, vertelde de begeleider die een glanzend steentje van de vensterbank nam en het de man in zijn handen drukte. ‘Toen hij hoorde dat er dieven kwamen, hield hij het steentje stevig vast en hield het verstopt in zijn handen’. De man sloot zijn handen om het steentje. ‘Zo leefde hij een heel aantal jaren en vergat dat hij het steentje vasthield. Hij kon zijn eigen steentje niet eens meer zien. Mensen die vertelden dat de dieven weg waren en hij zijn handen weer open kon doen, zag hij als dieven. Als iemand aan zijn vingers begon te peuteren, had hij met een dief te maken en sloot zijn handen nog sterker’. De begeleider stak zijn hand uit, trok aan een vinger die van staal leek. ‘Zo leefde de man met zijn vergeten steentje, ook toen er geen dieven meer in de buurt waren. Hij had zijn handen niet meer vrij om te leven….’ De man zat met tranen in zijn ogen. ‘En niemand kon hem helpen, totdat de dag kwam dat hij besloot zijn handen te openen. Heel langzaam deed de man zijn handen open. En eindelijk, na al die jaren zag hij het juweel, het juweel van zijn diepste zijn, van wie hij was voor zijn partner, zijn vrienden, zijn klanten…En toen hij dat juweel zag, kon hij voor het eerst sinds jaren weer werkelijk ‘ik’ zeggen…’ ‘Ik ben dus geen egoïst’, mompelde de man voor zich uit. ‘Ik kan weer leren te zeggen ik wil…, ik ga mijn eigen gang, ik….’ ‘Ik ken je partner niet’, zei de begeleider, ‘maar ik veronderstel dat het wel eens een hele opluchting voor haar zou kunnen zijn’. ‘Je kon weleens gelijk hebben’, peinsde de man.
‘Het is zo simpel en toch zo moeilijk’, zei de man wat later in het gesprek. Jezelf vergeten is een ding, maar jezelf terug vinden… Waarom is dat zo verrekte moeilijk?’ ‘Wat is het voordeel van de rol van verzorger op je nemen?’, vroeg de begeleider. ‘Ik zie geen enkel voordeel’, antwoordde de man. ‘Het was een hele zware tijd’. ‘Een tijd waarin je het woord ‘ik’ kon verstoppen achter de verzorger. Een tijd waarin je de verantwoordelijkheid voor jezelf kon ontlopen door die voor de ander op je schouders te nemen. Begrijp wel, als de nood aan de man is, is dat maar goed ook. Als het gevaar geweken is kan je geen vakantie van jezelf meer nemen’.
‘Weet je wat het meest bijzondere is?’, vroeg de man bij het afscheid. De begeleider keek hem vragend aan. ‘Jij bent de eerste in al die tijd met wie ik over mezelf heb kunnen praten. Het ging altijd al heel snel over mijn zieke vrouw’. ‘Wel thuis’, zei de begeleider, ‘en groet je vrouw van me’.
Op 4, 5 en 6 februari 2019 bieden wij de workshop ‘Altijd Aardig Blijven’ aan. Een workshop over boosheid en liefde. Een prachtige en intense driedaagse voor belangstellenden die liefdevolle boosheid willen ervaren. Voor nadere informatie en aanmelding voor de workshop ga je naar onze site: weisfelt.nl
