Werken met liefdesenergie. Ouders
‘Mijn vrouw verwijt mij dat ik een kind ben. Ik heb me losgemaakt van mijn ouders. Ik heb mijn ouders nu een jaar niet gezien’, vertelde hij. Zijn woorden gingen gepaard met een uitgebreid non verbaal verhaal: ‘gelukkig, eindelijk onder die druk uit, maar ik voel me er wel schuldig onder. Ik weet niet wat ik met deze situatie aan moet, maar zoals het nu is kan het niet blijven’.
‘Zet je ouders eens naast je neer’, vroeg de begeleider. ‘Waar zit je moeder, waar zit je vader?’ ‘Mijn moeder zit links van me, mijn vader rechts’, aarzelde de man. ‘Beschrijf de energie die je van beide kanten ervaart’, zei de begeleider. ‘Mijn moeder hangt aan me. Ze zuigt me leeg. Mijn vader blijft onbereikbaar. Hij veroordeelt me’. ‘En wat gebeurt er met de man die er tussen in zit?’ ‘Ik wil weg! Hier wil ik niet zijn’, antwoordde de man. ‘OK, open je handen en schuif je stoel eens dichterbij’. De linkerhand van de begeleider greep de rechterhand van de man en trok. De rechterhand van de begeleider, in een vuist gebald, rustte in de linkerhand van de man en drukte naar beneden. ‘Geef maar wat tegenkracht’. Zonder al te veel moeite won de begeleider de handen-worsteling. ‘Links je moeder, rechts je vader en wat doe jij?’ Het gezicht van de man verkrampte. Met de ogen stijf gesloten en de lippen op elkaar geperst, gaf hij nauwelijks tegenkracht. ‘Je vlucht in jezelf. Je ondergaat het en zit het uit’, confronteerde de begeleider. ‘Heb je het altijd zo gedaan?’ Nu keek de man hem aan. ‘Ja, eigenlijk wel’, zei hij. Het was zo’n opluchting toen ik weg kon. ‘Optimist’, spotte de begeleider. ‘Waar je ook heen gaat, je neemt je ouders mee. Je moeder die aan je trekt en je vader die je met zijn oordeel neer drukt. Zo wordt het uitzitten, je standaard patroon’. ‘Dat klopt’, zuchtte de man. ‘Aan jou de keus’, zei de begeleider. ‘Of je blijft dit doen en je bent het slachtoffer van je ervaring, of je neemt het als uitdaging. Wat kies je?’ Het leek alsof er een knop omging bij de man. ‘De uitdaging’, zei hij. ‘Kom op’, zei de begeleider. Het was duwen met de ene hand, trekken met de andere. Nu kreeg de kracht tegenkracht. De man keek hem aan. Zijn kaken werden breder, zijn ogen glansden en er verscheen een grijns op zijn gezicht. ‘Je bent niet goed genoeg’, dreunde de begeleider. ‘Ik ben mezelf’, kreeg hij terug. ‘Je laat me in de steek’, zuchtte de begeleider. ‘Ik ga mijn eigen weg’, klonk het antwoord. Zo ging de worsteling enige tijd door. Toen lieten ze elkaar los. ‘Dat is het dus’, zei de man. ‘Dat staat me dus te doen’. De begeleider knikte. ‘Als de man ophoudt zich als kind te gedragen, krijgt zijn vrouw een partner’, zei hij. Het bleef een tijdje stil. Daarna maakte de man zijn gedachtensprong. ‘Ik weet niet goed hoe ik opnieuw contact met mijn ouders moet maken’, zei hij. ‘Je oefening is al begonnen’, antwoordde de begeleider. ‘Alleen al door die vraag te stellen, vertel je dat je je aanpast aan hun verwachtingen. Je weet donders goed hoe je contact kan maken, maar je bent nog steeds bang voor ze. Kom op, wat wil je ze vertellen als je ze na zo lange tijd weer ziet?’
Bij het vertrek van de man stonden ze even in de deuropening. ‘Ik voel me herboren’, zei de man. ‘Mijn leermeester, Willem Zwartberg, vertelde me ooit dat we eigenlijk drie keer geboren worden’, zei de begeleider. ‘De eerste keer bij de bevalling, de tweede keer na ongeveer een jaar als we een eigen identiteitsbesef gaan ontwikkelen. De derde keer ergens tussen de dertig en veertig. Als we ons zo van onze ouders hebben kunnen losmaken dat een echte herontmoeting mogelijk voor ons is. Succes!’
Op maandag 19 maart hebben een supervisiedag. We werken tussen 10.00 en 20.00 aan de hand van vragen en cases die de deelnemers willen behandelen. We werken in De Hoorneboeg, Hilversum. De kosten zijn € 295, inclusief catering. Het is een dag van leren met en van elkaar. De dag is bedoeld voor professionals op het gebied van begeleiding en advieswerk. Je kan je aanmelden via deze site of per mail: info@weisfelt.nl.
