Werken met liefdesenergie. Wie je was, wie je bent, wie je te worden hebt

‘Ik houd het niet meer uit’, fluisterde een bekende stem door de telefoon. Meestal is er niet zo’n haast bij, maar deze stem leekt te klinken aan de rand van de afgrond. Een snelle blik in de agenda. Dezelfde dag, een lunch uurtje vrij. Niet aanbevolen, maar wel nodig. ‘Je gaat niet zelf rijden’, beval de begeleider. ‘Mijn man brengt me’, was het antwoord.

Daar zat ze tegenover de begeleider, een trillend blad, dat bij een volgende windstoot van de boom afgeblazen zou worden. Een schokkend verschil met de tijd dat ze elkaar eerder hadden ontmoet. Een taaie tak, vrolijk wuivend in de wind. In sommige levens blaast nu eenmaal meestal een stevige wind…

‘Ik herinner me een fijn mens’ begroette de begeleider haar. ‘Zelfverzekerd, strijdlustig, vrolijke kleuren’. Hij pakte haar handen vast. ‘Waar is ze gebleven?’ Ze keek op met angstige ogen. Haar handen trilden in zijn handen, klaar om een klap te ontvangen. ‘Wat heeft je zo van jezelf weggeslagen?’ ‘Het is mislukt’, fluisterde ze. ‘Ik heb het allemaal niet waar kunnen maken. Het is me nu allemaal te veel. Het is heel lang goed met me gegaan. Niets was te gek. Maar nu weet ik het niet meer. Niets lukt me meer ik ben zo bang…’ Haar handen bleven trillen, maar pakten de handen van de begeleider niet vast. Als de drenkeling de handen die naar hem uitreiken niet meer vastpakt, moet je opletten.

‘Als je het in deze wereld niet meer uithoudt, kan je beter naar een andere verhuizen’, fluisterde de begeleider. Ze keek op alsof ze door een wesp gestoken was. ‘Hoe wist je… Dat is mijn angst’, trilde ze. ‘Gelukkig maar’, knikte de begeleider. ‘Je bent niet bang voor het leven, ook al ben je teleurgesteld. Je bent bang voor de vlucht uit het leven’.  Haar handen lagen nu rustig in de handen van de begeleider. De woorden van de begeleider werden gewogen en leken voldoende gewicht te hebben om haar wat meer met de voeten op aarde te brengen.

‘Bang voor de vlucht uit het leven’, fluisterde ze. Ze proefde nog even. ‘Dat is denk ik wel waar. Maar op deze manier wil ik dit leven ook niet’. ‘Ik heb je leren kennen toen je van het leven genoot’, herinnerde de begeleider zich. ‘Maar dat is de afgelopen jaren veranderd, vertelde de vrouw. ‘Alles wat eerst belangrijk leek, laat me nu onverschillig. Alles wat ik heb opgebouwd, heb ik afgebroken’. ‘Soms moet je afbreken wat je hebt om te kunnen bouwen aan wie je worden wil’, suggereerde de begeleider. Het bleef een poosje stil maar de begeleider begon de grip in haar handen te voelen. ‘Ik heb geen idee’, aarzelde ze. ‘Je hebt geen concreet idee’, schatte de begeleider in. ‘Maar je hebt zeker dromen. Hoe moet de vrouw die je nu bent er in de toekomst uitzien?’ Ze sloot haar ogen en de beelden kwamen verbazend snel. ‘Glanzende ogen, ze gaat haar eigen weg. Ze hoeft zich niet aan te passen aan de wensen van anderen. Ze hoeft niet steeds op vakantie. Ze is weer aan het werk. Daar geniet ze van. Ze is trots en tevreden, net als toen haar leven begon. Ze alleen heel wat wijzer…’ Ze opende haar ogen en constateerde verbaasd: ‘Ik weet het wel…’ ‘Als je van de zekerheid uit het verleden de stap moet zetten naar een onzekere toekomst, heb je de zekerheid van dromen nodig’, zei de begeleider. ‘Dan sta je op een been voor de sloot, zonder dat je weet waar je het andere neer moet zetten. Dan word je bang om te verdrinken. Maar er is een overkant. Het is aan jou om die overkant te dromen en waar te maken. ‘Je schildert’, herinnerde hij zich. ‘Maak een schilderij van de toekomst waar jij een levensplek vindt’.

Toen zij wegging kreeg de begeleider een knuffel en voelde de grip van twee stevige handen op zijn armen.