Werken met liefdesenergie. Voorbij de tralies
Tijdens de workshop deden de deelnemers een presentatie. ‘Laat zien wie je bent en wat je uitdaging is. Rondes van 5 minuten’. Daar stond een jonge vrouw. Ze zong. Ze zong een lied van bevrijding, het leven in vrijheid omarmen. Ze wist hoe ze kon optreden. Ze maakte indruk. Vrijheidsdromen doen het altijd goed. Later in de avond, na het programma, zat de groep bij elkaar na te praten. Het gesprek ging over de vrijheid om te zijn wie je bent. ‘Ervaar je mij als een vrij mens?’, vroeg ze de trainer. ‘Eigenlijk niet’, antwoordde de trainer. ‘Anders zou je mij die vraag niet gesteld hebben. Als je echt eerlijk naar jezelf geweest was, had je ook een lied over gevangenschap en het verlangen naar vrijheid’ gezongen.
De volgende ochtend meldde ze zich voor persoonlijk werk. ‘Ik ben erg bezig geweest met wat je zei gisteravond’, vertelde ze. ‘Je hebt gelijk. Wat moet ik doen om mijn vrijheid te winnen?’ ‘Welke tralies staan er tussen jou en je vrijheid?’, vroeg de trainer. ‘Regels die ik mezelf opleg, eisen die ik aan mezelf stel, dingen waar ik bang voor ben’, reageerde ze. ‘Kom eens overeind’, vroeg de trainer, ‘en kies uit deze groep eens twee tralies uit’. Ze vroeg twee deelnemers om mee te werken. ‘We gaan het zo doen’, zei de trainer tegen die twee. ‘Jullie zijn de tralies. Jullie staan naast elkaar en houden elkaar vast. Achter jullie ligt de vrijheid. Je laat haar alleen door als je werkelijk van haar vrijheid overtuigd bent. Bewijs haar het respect dat je haar niet matst.’ Dan zette hij de vrouw op enige afstand van de tralies. ‘Zing je lied van verlangen. Laat de melodie en de woorden maar komen. Zing je weg naar de vrijheid zodat de tralies opzij wijken en je doorlaten naar de vrijheid die achter hun is’.
Ze begon te zingen. Een ervaren stem, woordeloos, melodieus. Ze bewoog niet en zong. De tralies bleven onbewogen staan. Ze zong een aantal minuten. Langzaam kroop de wanhoop in haar stem. Uiteindelijk constateerde de begeleider: ‘Het werkt niet he?’ Ze knikte stil. ‘Kies eens iemand uit die het wel zou kunnen’, vroeg de begeleider. Ze keek zoekend om zich heen en koos zorgvuldig een deelneemster. ‘Natuurlijk die’, knikte de begeleider. Een wat oudere vrouw, gekleurd en verweerd door de stormen van het leven, stond op en nam haar plaats in. ‘Dezelfde opdracht’, zei de begeleider en tegen de cliënt zie hij: ‘Open je hart en kijk’.
De vrouw begon te zingen. Aarzelend eerst, een veel minder geschoolde stem, veel minder bereik, minder vast van toon. Maar al zingend zong ze naar haar binnenwereld en keerde zich binnenste buiten. Het zingen schreeuwde het verlangen in hese klanken. De tralies voor haar stonden zichtbaar te trillen. En dan bewoog ze naar voren. Ze bracht haar handen bij elkaar als de boeg van een schip dat door het water klieft en wrong zich al zingend tussen de tralies door die geen tegenkracht meer boden. Ten slotte, voorbij de tralies, viel haar gezang stil. Daar stond ze: aarzelend, trillend, vrij. Het duurde enige minuten. Ze ging weer op haar plek zitten.
‘En?’, vroeg de begeleider aan de vrouw die toegekeken had. Ze keek peinzen voor zich uit. ‘Het kan dus wel’, constateerde ze. De begeleider knikte. ‘Het kan. Wat wil jij nu?’ ‘Ik wil het nog een keer doen’, antwoordde ze. ‘Ik geef je precies 5 minuten’, antwoordde de begeleider. Gedurende 5 minuten zong ze. De tralies weken niet. ‘Stop’, zei de begeleider na exact 5 minuten. ‘Wat heb je nu geleerd?’ ‘Dat ik nog werk te doen heb’, antwoordde de vrouw. ‘Diep respect voor de manier waarop je jezelf onder ogen durft te zien’, reageerde de begeleider.
‘Waarom gunde je haar niet wat meer tijd?’, vroeg een deelnemer in de nabespreking. ‘Omdat de weg naar de vrijheid altijd gaat langs het liefdevol loslaten van je verleden’, antwoordde de begeleider. ‘En dat is een lange reis’.
Voor ieder die deze blogjes leest: dank voor de reacties van het afgelopen jaar. Ik hoop dat ze hun nut hebben door een vertaalslag in persoonlijke en professionele levens. De beste wensen voor 2022!
