Werken met liefdesenergie. Samen dansen
Daar zaten twee bijzondere mensen. De oprichter en leidinggever van een succesvolle onderneming. Een rijkdom aan ervaring, een voorbeeld. Soms zie je hoe de mens verloren gaat in een poging de organisatie tot bloei te brengen. Deze man was in staat geweest persoonlijke groei gekoppeld te houden aan de opbouw van een eigen organisatie. Zijn stoel was gevuld met persoonlijkheid. Tegenover hem zat een vrouw, een generatie jonger, bulkend van talent, de beoogde opvolger. Hoe gaan we de opvolging verder aanpakken? was gezamenlijke vraag. ‘Wissel maar uit’, suggereerde de begeleider.
Daar gingen de woorden heen en weer, inzichten en ideeën, duidelijk al meerdere keren besproken, kwamen langs. De energie ging in de woordenwisseling verloren. Het lied werd gezongen maar de zangers verstopten zich achter de muziek. ‘Hoe zou het zijn om eens samen te gaan dansen?’, vroeg de begeleider. De man keek op en zijn ogen begonnen te glanzen. ‘Dat zou best leuk zijn’, reageerde hij. De vrouw leek te schrikken. Haar lijf verstrakte iets. ‘Ik dans niet’, verklaarde zij. ‘Dat doe ik nooit’. ‘Verbazend’, reageerde de begeleider ‘Als jij straks leiding wilt geven aan jullie organisatie is het heel nuttig om zo nu en dan eens iets te doen wat je nog niet eerder gedaan hebt’. ‘Ik pak genoeg dingen op’, protesteerde zij. ‘Vast en zeker’, bevestigde de begeleider, ‘maar niet buiten je comfort zone’. ‘Het lijkt mij wel leuk’, verlangde de man. ’Heb je hier muziek?’, probeerde de vrouw. ‘Een leidinggever danst op zijn eigen muziek’, wist de begeleider. ‘Ik zal de dansvloer vrijmaken. Ga je gang’.
Het duurde even dan nam de vrouw haar besluit. Zij stond op en stak haar hand uit naar de man. ‘Ik ben hier heel slecht in, maar wil je met mij dansen?’, vroeg zij beleefd. De man stond op met en brede grijns. Ze sloegen de armen om elkaar heen en langzaam en onbeholpen werden de eerste dansbewegingen gemaakt. ‘Even stoppen’, zei de begeleider na een paar minuten, even los van elkaar. ‘Hoe was dit?’ ‘Leuk’, reageerde de man enthousiast. ‘Ik ben wel buiten mijn comfortzone gegaan’, zei de vrouw. ‘Wel degelijk’, knikte de begeleider, ‘maar je hebt jezelf wel ingedekt tegen mogelijk falen. Jij hebt wel de durf om initiatief te nemen, maar tegelijkertijd dek je jezelf in. Je geeft jezelf geen groen licht. Je doet wat je vindt dat je moet doen, maar je verstopt jezelf voor de ander en je verstopt voor jezelf, voor wat je in huis hebt. ‘’Ik vond het heel leuk dat je ging dansen’, verklaarde de man. ‘Ik heb ervan genoten. Ik zou willen….’ ‘En dat krijg je ervan’, waarschuwde de begeleider de vrouw, ‘zo krijg je ook nog een pappa op je nek. Dans lekker verder en geef jezelf groen licht. Jouw dans op jouw muziek’. Daar werd de dans voortgezet. Je kan blijkbaar ook dansen op muziek die niet klinkt. En met algemene tevredenheid: ballrooom dancing kreeg een nieuwe dimensie.
Na de dans zaten ze weer bij elkaar. De vrouw dacht hardop met de persoonlijke klasse om vrijuit de binnenwereld zichtbaar te maken. ‘Het is ook angst’, verklaarde ze tegenover de man. ‘De angst om je teleur te stellen. De angst om niet te voldoen aan onuitgesproken verwachtingen. Ik doe wat ik moet doen, maar ik houd een stukje van mezelf achter’. De man knikte. ‘Voor mij is het heel fijn als je precies dat stukje kenbaar maakt. Als jij voluit jezelf bent, hoef ik niet meer te schikken naar jou, maar voel ik me ook vrijer om van ons samenwerken, onze dans, te genieten’. ‘Ik ga mezelf groen licht geven’, besloot de vrouw.
‘De groen licht methode’, mijmerde de begeleider. ‘De basis voor leiderschap. Een paar simpele aanwijzingen: geef jezelf groen licht, bewaak je positie, blijf jezelf trouw, verduur de afwijzing, blijf verticaal, wees zorgvuldig, toon wie je bent. En voor jullie in het bijzonder: neem dansles’.
