Werken met liefdesenergie. Ik wil weg!

Ze huilde. Ze bewoog als een gevangen dier dat wanhopig aan de kooi wilde ontsnappen, de adem hoog, de ogen weg. ‘Ik wil hier weg’, kreunde ze, de beide handen om haar keel geklemd. ‘Wil je weg van hier of wil je weg van jezelf?’, vroeg de begeleider. De vraag trok haar weg van de verstikking. ‘Ik wil weg van mezelf, daarom wil ik weg van hier’. ‘En wat is er hier dat je zo bang maakt?’, vroeg de begeleider. ‘De liefde’, antwoordde ze zonder aarzeling. ‘De heftige emoties, de pijn, al dat verdriet. Het is onverdraaglijk. Ik wil met rust gelaten worden. Ik wil hier niet bij zijn’. ‘Om daarna in alle rust jezelf te bestraffen?’, veronderstelde de begeleider. ‘Genadeloos’, bekende zij. ‘Hoe zou het zijn om van veilige afstand eens die liefde onder ogen te zien?’, vroeg de begeleider. Ze knikte aarzelend. De begeleider pakte een zitkussentje en legde dat neer in het midden van de zaal. Ze gingen tegenover elkaar zitten met het kussentje tussen hen in. ‘Volgens mij kan zo’n kussentje niets doen’, meende hij. ‘Het kan alleen maar wat doen als wij er iets mee doen. Het lijkt net echte liefde. Alleen als we het oppakken wordt het wat waard’. Hij boog voorover en pakte het kussentje op. Het ohm teken, de klank van het bestaan, de geboorte van liefde stond op het minuscule merkteken van het kussentje. ‘Moet je eens zien’, zei hij verbaasd. ‘Beter kan niet. Dit is het merkteken van liefde’. Hij reikte haar het kussentje aan. Ze zag het symbool, maar reageerde niet. De begeleider legde het kussentje weer tussen hen in. ‘Zo kunnen we tegenover elkaar zitten’, stelde de begeleider. ‘Dan zijn we op veilige afstand van de liefde en hoeven we het risico van onze ontmoeting niet aan te gaan’. ‘Die liefde kan je ook verwonden’, reageerde zij. ‘En ik zie je er ook stevig van bloeden’, bevestigde de begeleider. ‘Niemand heeft gezegd dat liefde veilig is. Maar zonder liefde is er de leegte en de zelfveroordeling waar je nu in gevangen zit. Toch het is zeker veiliger in jouw gevangenis. Daar weet je waar je aan toe bent. Liefde bevrijdt je, maar brengt ook risico’s met zich mee. Hoe zou het zijn als we onze hand eens op deze liefde zouden leggen?’ De begeleider begon en legde met een eerbiedige beweging zijn hand op het kussen. Zij keek hem aan, schoof iets naar voren en deed hetzelfde. ‘Wonderlijk toch’, vond de begeleider. ‘Alleen al hierdoor ga ik me met je verbonden voelen’. De vrouw ervoer en knikte. ‘Riskant?’, vroeg de begeleider. Ze knikte weer. ‘Zo kunnen we spelen’, meende de begeleider. Ze glimlachte voorzichtig en haar vingers speelden mee. Als twee kinderen, gebiologeerd door de spelende vingers speelden ze, terwijl de ogen elkaar vasthielden. De handen gingen omhoog van het kussen en speelden met elkaar. Uiteindelijk speelde de vingers over de handen, van de handen naar de armen, naar het lijf en uiteindelijk trokken de handen de ander dichterbij. Daar zaten ze met de lijven tegen elkaar aan, het kussen bij het kruis tussen hun ingeklemd. Hoofd, hart en geslacht verbonden. De lijven worstelden naar nog meer nabijheid. Er klonk een zachte schreeuw met een lange echo. Diep verdriet, intense angst kwam vrij. Haar armen hielde de begeleider vast met verbazende kracht. Een stamelende boodschap van liefdespijn en liefdesverdriet klonk, maar de woorden waren nauwelijks te verstaan en onbelangrijk. De werkelijk betekenis zat in de ervaring van nabijheid, waarin de opgeslagen pijn kon vervluchtigen en nieuw levensvuur werd wakker geroepen. ‘Risico?’, steunde de begeleider. ‘Risico’, besloot de vrouw fluisterend. De worsteling verzachtte. Uiteindelijk lieten de vrouw en de begeleider elkaar los en schoven wat achteruit. ‘Weggaan is blijven bij het oude’, meende de begeleider. ‘Blijven is op weg gaan naar de toekomst’, besloot de vrouw.
Wegens omstandigheden hebben we een plek vrij gekregen voor de trainingsweek ‘de vervulling’ We hebben ruimte voor een echtpaar, twee personen. Op deze site kan je alle gegevens vinden. Mocht je belangstelling hebben dan kan je contact met me opnemen: Piet Weisfelt, info@weisfelt.nl