Werken met liefdesenergie. Hongerige leeuwen
‘Het is nooit genoeg. Ik kan niet tevreden zijn met mezelf. Als ik de ene prestatie heb geleverd, moet ik de volgende nog beter doen. De ene studie is nog niet af, of ik moet me al gaan bezighouden met het volgende’. ‘Meteen na de finish op naar de volgende prestatie?’, vroeg de begeleider. Ze knikte heftig. ‘Ik voel het in mijn rug. Alsof iemand me voortdurend vooruit duwt, me geen moment rust geeft’. ‘Kom maar eens overeind’, zei de begeleider, ‘en kies eens een vrouw uit die je als een vervanger van jezelf kan gebruiken’. Ze wees een vrouw aan die bereid was te helpen. Daar stonden twee forse vrouwen in de kring. In energetische termen zusters. Strijdbaar, prestatiegericht, sterk.
‘We gaan het zo doen’, stelde de begeleider voor. ‘Je vervangster neemt jouw plek in. Jij wordt die kracht die in je rug duwt’. Ze aarzelde. ‘Dat kan ik toch niet maken?’ ‘Als je het met jezelf kan maken, dan doe je het ook maar met haar’, reageerde de begeleider. ‘Aan de slag’. Ze balde haar vuist en drukte die in de rug van de vrouw die voor haar stond. ‘Vooruit aan de slag vooruit! Vooruit zei ik!’. Met grote kracht duwde haar vuist in de rug. De vrouw voor haar worstelde tegen de druk in, maar moest toegeven. Langzaam bewoog het tweetal door de kring mensen die om hun heen zat. ‘Je moet meer… je moet sneller…. Het kan beter….’
Na een poosje hield de vrouw voor haar het niet meer vol en zakte door haar knieën. Nog groter werd de druk. Ze probeerde zich op handen en knieën te handhaven, maar de vrouw die nu boven haar stond, drukte haar verder neer totdat ze plat met haar buik op grond lag. ‘Geen uitrusten… overeind komen… doorgaan….’ Uiteindelijk werd de bovenste vrouw zo moe dat ze naast haar slachtoffer op de grond zakte. ‘Zo doe ik het van binnen’, hijgde de opjaagster naar de begeleider. ‘Keer haar maar eens om’, antwoordde de begeleider en wees naar de vrouw die op haar buik lag. Ze nam de schouders van haar slachtoffer in de handen en keerde haar op haar rug. Ze schrok en sloeg een hand voor de mond. Voor haar lag een vrouw, hijgend en huilend. Grote angstogen keken haar aan. Een angstig kind. ‘Dat doe je met jezelf’, meende de begeleider. ‘Wat zie je?’ ‘Ik zie een klein meisje dat tevoorschijn komt uit een gebombardeerd huis’, fluisterde ze. ‘En heeft jouw moeder je gebombardeerd met eisen en verwachtingen?, vroeg de begeleider. Ze begon te huilen en knikte. ‘Ze deed het voor mij. Ik moest mijn mogelijkheden gebruiken. Zij heeft die kansen nooit gehad’. ‘Zij deed het voor zichzelf’, reageerde de begeleider. ‘Jij moest goedmaken wat zij gemist heeft’. De vrouw op de grond huilde zachtjes. ‘Dat herken ik zo’, bevestigde ze. ‘Troost elkaar maar’, stelde de begeleider voor, terwijl hij iets achteruit schoof. De zittende vrouw boog zich over de liggende en ze omhelsden elkaar. Het snikken vertelde een wonderlijk verhaal. De bovenste troostte de onderste en langzaam maar zeker keerden de rollen zich om. Uiteindelijk zat de vrouw, die de vuist in haar rug nog steeds voelde, met de ander in haar armen. Ze fluisterde haar de woorden van troost in. Ze streelde haar de permissies in haar lijf om te rusten, om tevreden te zijn, om vrij te zijn, rustig te ademen. Langzaam maar zeker ontspande het lijf van de opjaagster. Uiteindelijk lag ze rustig ademend, de ogen gesloten , met haar hoofd in de schoot van haar slachtoffer. ‘Jij kent beide kanten he?’, vroeg de begeleider aan de vrouw die troost schonk. Ze knikte met een glimlach. ‘Ik geef nu wat ik niet gehad heb’, antwoordde ze. ‘Eigenlijk geef ik nu aan mezelf door aan haar te geven’. ‘Dat is uiteindelijk jezelf vergeven’, knikte de begeleider. Alleen als je jezelf echt vergeven hebt, heb je echt iets te geven.
‘Jij waarschuwt er altijd voor dat een begeleider niet in de fout moet gaan door in het werk te geven wat je eigenlijk zelf nodig hebt’, zei een deelnemer in de nabespreking. ‘Dat deed je nu niet’. ‘Mooie waarneming’, knikte de begeleider. ‘Iets geven aan de ander is een beroerde manier om jezelf te voeden. Maar je eigen pijn weten om te begrijpen wat de ander nodig heeft, is onmisbaar in ons werk. Als je jezelf echt hebt vergeven, heb je je eigen honger gestild, je eigen pijn losgelaten. Dan en niet eerder ben je eraan toe om te geven. Mijn leermeester Willem Zwartberg zei altijd: hongerige leeuwen vallen nog wel mee, maar pas op voor hongerige begeleiders’.
Op 8 november geven we een supervisie dag in Diever. We werken van10.00 uur tot 20.00 uur. Nadere informatie vind je op onze site weisfelt.nl. We hebben nog 1 plaats beschikbaar. Als je deel wilt nemen, meld je dan aan met een mailtje naar info@weisfelt.nl
