Werken met liefdesenergie. Een belhamel
Ze zat met de ene hand voor haar mond, de andere op haar hart, met de vingers gericht op de keel. ‘Ik heb geen verhaal’, smoorde ze. ‘Dat zijn de belangrijkste’, reageerde de begeleider. ‘Schuif eens naar voren’
Daar zat ze, opgesloten in zichzelf. ‘Met wie of wat kon je praten voor je je hand voor je mond ging houden?’, vroeg de begeleider. ‘Met mijn pony’, wist ze meteen. ‘Je pony? Vertel!’, nodigde de begeleider haar uit. ‘Iedereen vond het een lelijk beest’, fluisterde ze vanachter haar hand. ‘Maar hij was mijn vriend’. Tranen liepen over haar wangen. ‘En wat is er met je vriend gebeurd?’, vroeg de begeleider. ‘Mijn vader had een hekel aan hem’, antwoordde zij. ‘Toen ik op een dag uit school kwam was hij weg. Mijn vader zei dat hij hem naar de slacht gebracht had. Er zouden pakketjes vlees van hem gemaakt worden. Misschien lag hij straks wel bij ons op tafel…’ Even ademhalen. Daarna ging de begeleider verder. ‘Sluit je ogen eens en stel je eens voor dat je pony nog leeft. Kan je hem nu voor je zien?’ Ze knikte. ‘Hem ruiken?’ Ze knikte heftiger. ‘Steek je handen maar eens uit. Weten je handen nog hoe hij voelde?’ Haar handen gingen naar voren en hielden het denkbeeldige beest vast. Een zachte lach veranderde haar mond. ‘Ik zong voor hem’, fluisterde ze. ‘Zing maar eens’, stelde de begeleider voor. Ze zong: ‘Je bent een belhamel, een vlegel en een schavuit, maar dat maakt me niet uit, want je bent heel erg lief…’ Haar handen streelden de nek van het beest. ‘Ga maar door’, zei de begeleider Ze zong. ‘Meisje en pony die zich samen kunnen verstoppen voor de wereld om hun heen’, praatte de begeleider zachtjes door het zingen heen. ‘Misschien zong de pony ook wel voor jou’, suggereerde de begeleider. Ze knikte al zingend. De begeleider nam zachtjes haar zang over en streelde haar over hoofd en hals. Even later zongen ze samen. Toen zei de begeleider: ‘en zo leerde ze zingen in de wereld en opnieuw haar hart openen, dat ze lang had moeten sluiten. Laten we luider zingen. Durf je dat?’ En samen zongen ze: ‘Je bent een belhamel, een vlegel en een schavuit, maar dat maakt me niet uit, want je bent heel erg lief…’ ‘Luider!’ En ze zongen luider. Leden van de groep begonnen mee te zingen. De kring vormde zich om het tweetal. Met zijn hand trok de begeleider een ander groepslid naar het midden, Net zo gesloten, net zo gekwetst.
Ze zongen en uiteindelijk verstilden de stemmen. De meeste groepsleden stonden met tranen in de ogen om hun heen. Een warm bad van liefde en betrokkenheid.
‘Kijk om je heen’, zei de begeleider. ‘Zie je de liefde, de nabijheid?’ Ze keek met grote ogen in het rond en knikte. ‘De wreedheid van toen, de liefde van nu’, constateerde de begeleider. ‘Alleen omdat we onze stem lieten horen.
Mijn voorstel: zing dit liedje iedere dag, zodat je steeds kan voelen hoe het is je hart te openen en je stem te laten klinken. Van binnen naar buiten, zodat buiten binnen mag komen’.
‘Heeft het geholpen?’, vroeg een groepsgenoot twee dagen later. Ze knikte. Haar ogen leken groter, haar mond wat breder. Haar handen rustten in haar schoot.
‘Iedere dag oefenen!’, waarschuwde de begeleider. ‘Willem Zwartberg zei vaak: veranderingen komen nooit door een beslissing alleen. Blijf oefenen. De eerste keer doe je het 1 keer goed en 100 keer fout. Iedere dag leer je iets bij. Na 100 dagen doe je het 100 keer goed en 1 keer fout’.
Een verzameling van meer dan 100 verschillende blogjes van de afgelopen jaren vind je in het boek ‘Fragmenten’. Dat boek kan je via deze site bestellen.
