Werken met liefdesenergie. De Haagse methode.
Onderuitgezakt zat hij tegenover de begeleider. Hij deelde een moderne versie van het verhaal van Job. Een succesvolle man die zich had opgewerkt in het leven. Van een Haags schoffie tot een goede docent. Van een slechte leerling in het lager onderwijs naar een bekwame sportleraar. Een fijn gezin, een goede baan. En vervolgens kwam de slag van het leven. Zijn lijf liet hem in de steek. Versleten gewrichten maakten zijn werk onmogelijk. Hij verloor zijn werk, raakte in een depressie, zijn huwelijk kwam onder druk te staan. ‘Wat nu?’, zuchtte hij. ‘Wat moet ik nu in godsnaam met mijn leven?’ ‘Wat zou je willen?’, vroeg de begeleider. ‘Ik zou in een klein kamertje apart willen wonen’, zuchtte hij. ‘Ik zou weg willen van de hele klere zooi’. ‘Wil je er met zelfmoord tussenuit knijpen?’, vroeg de begeleider. De man aarzelde. ‘Ik denk niet dat ik dat zou durven, maar ik hoef hier niet meer te zijn’. ‘Ook een vorm van zelfmoord’, meende de begeleider. ‘Vertrekken als het leven een dreun uitdeelt. Heb jij aan vechtsport gedaan?’ De man knikte. ‘Wedstrijden kickboksen. Daar was ik heel goed in’. ‘Ik ben getraind in de Schilderswijk’, zei de begeleider. ‘Kom eens uit je stoel’. Daar stonden ze tegenover elkaar. De begeleider tegenover een zak zout. ‘Ik ben het leven’, zei de begeleider. ‘Ik ga jou eens langzaam in je gezicht slaan’. Hij balde een vuist, haalde uit en sloeg toe met een rustige beweging. Met speels gemak ving de man de klap op, bracht de arm van de begeleider opzij, zijn knie schoot omhoog naar het kruis van de begeleider. Een keurig beheerste beweging. Hij stopte op tijd. ‘Zo doe je dat dus’, constateerde de begeleider. ‘De slag ontwijken en terugslaan’. ‘En winnen’, knikte de man. ‘Jij bent een winnaar?’, vroeg de begeleider. ‘Als ik aan het sporten ben wel’, knikte de man. ‘Altijd dezelfde ellende met die vechtsporters’, meende de begeleider. ‘Ze moeten terug kunnen meppen en dan denken ze te winnen. In de Schilderswijk noemen we dat de Haagse methode. Die doet het goed op straat. Maar als het leven je een dreun geeft, kan je moeilijk terugslaan nietwaar? Dan weten ze niet wat ze moeten doen en dan geven ze het op. Dan worden ze depressief’. ‘Ik kan best incasseren’, reageerde de man. ‘Dat geloof ik wel, maar je kan niet accepteren. Jij wilt iets terug doen. Jij kan je machteloosheid niet accepteren. Waardeloze methode, die Haagse methode als je met het leven gaat vechten. Laten we eens een nieuwe methode proberen. Jij wordt het leven en je probeert mij in het gezicht te slaan. Langzaam graag, want ik moet nog langer mee dan vandaag’. De man balde zijn vuist, haalde uit en sloeg in een trage beweging toe. De begeleider ving de vuist op met beide handen en opende de vingers van de man. ‘Wat is de boodschap die je me komt brengen?’, vroeg hij aan de geopende hand. Hij hield zijn eigen vuist naast de geopende hand van de man. ‘Waarom vraag je niet eens naar de boodschap die in de slag verborgen ligt? Hoe lang moet het leven je nog in je gezicht slaan voor dat je eens gaat luisteren naar de boodschap?’ ‘Zit er dan een boodschap in al die tegenslag?’, vroeg de man verbaasd. ‘Dat weet ik niet’, antwoordde de begeleider. ‘Wat ik wel weet, is dat jij er een boodschap van kan maken. Kijk nu eens in mijn hand, de hand van het leven, die je slaat. Welke boodschap lees je?’ De man keek een lange tijd in de lege hand. Toen zei hij voor zichzelf uit fluisterend: ‘Het is allemaal zo vanzelfsprekend geweest. Ik heb niet meer beseft hoe mooi het eigenlijk allemaal was’. ‘Dus het leven heeft je wakker gemept’, constateerde de begeleider. De man knikte. ‘Ik ben gewoon blijven slapen. Misschien wordt ik nu pas langzaam wakker’. ‘Hoog tijd’, meende de begeleider. ‘Dat denk ik ook’, antwoordde de man. ‘Ik sta voor de taak een echte herstart te maken in mijn leven’. ‘Kansloos als je er ondertussen stiekem tussenuit wil kruipen’, zei de begeleider. ‘Als je echt door de voordeur het leven tegemoet wil treden, zal je de achterdeur moeten sluiten. Het leven accepteert geen vluchtwegen’. ‘Een onbekende toekomst’, meende de man. ‘Altijd beter dan de zekerheid van een failliet’, meende de begeleider. De man keek op. Er kwam vuur in zijn ogen. Ik stop met de Haagse methode’, verklaarde hij. ‘Lijkt me wel handig met versleten gewrichten’, antwoordde de begeleider. ‘De strijd waar jij voor staat is heel wat uitdagender’. ‘Voor het eerst sinds heel lange tijd voel ik weer vechtlust’, zei de man blij. ‘Zonder vluchtwegen?’, checkte de begeleider. ‘De achterdeur blijft dicht’, knikte de man.
