Werken met liefdesenergie: dansles

Muziek is een belangrijke transporteur van liefdesenergie. Tijdens onze workshops werken we heel vaak met muziek. Muziek bij het binnenkomen, onbekend, vrolijk, het binnentreden van een nieuwe wereld. Muziek om stemmingen op te roepen, traan en lach, schreeuw en fluistering. En, vooral muziek om op te zingen en te bewegen.

Daar zat ze in de kring, verslagen door het leven, met het verdriet van jaren, tranen die al lang geleden waren opgedroogd en niet meer konden worden voortgebracht door de innerlijke woestijn. Uitzichtloosheid die dwingt tot bewegingloosheid. Een wanhoopsvraag die niet eens meer kan klinken.

De begeleider zat tegenover haar en maakte zijn inschatting. Een gesprek ging niet lukken. Een aanraking zou te zeer gevreesd worden. Een welkom zou gewantrouwd worden.        Als het hart open is komt het idee naar je toe. Hij stond op en zette de muziek aan. ‘We gaan dansen’, zei hij. Hij stak zijn hand uit. Zij liet zich overeind trekken en danste in zijn armen op de helende treurmuziek van verlies en verlangen.

Als de knop op ‘herhaal’ staat, kan de muziek lang duren. Bij de eerste herhaling begon ze te huilen. Bij de tweede herhaling onderbrak hij haar met ‘vertel maar’’                                 Ze begon te vertellen. Ze vertelde over het verlies van haar kind nu vijf jaar geleden. Ze vertelde hoe ze van binnen iedere dag opnieuw stierf. Hoe haar man haar verlaten had toen haar wanhoop onbereikbaar bleek. Hoe ze zichzelf vereenzaamd had in de greep van de gefrustreerde rouw.                                                                                                                       Hij hoefde nauwelijks een vraag te stellen. Met de muziek groeide haar verhaal terwijl ze door dansten. Bij de achtste herhaling stonden ze stil. Ze keken elkaar zwijgend aan. De groep zat om ze heen met de tranen in de ogen. Een groepslid kwam langzaam overeind. Hij knikte. Zij kwam naderbij en sloeg haar armen om de twee heen. Dan volgde een tweede groepslid, dan nog een. Even later stonden ze als de ringen van een boomstam om elkaar heen. Geen woorden, muziek en een rustige, wiegende beweging.

Ze zaten weer in de kring. De muziek was uitgezet. ‘Kijk om je heen’ zei hij.                          Ze keek en zag de betrokkenheid. ‘Je hebt van je verdriet en gevangenis gemaakt. Deze mensen hebben je eruit gehaald. Dan kan je verdriet weer stromen en komt de weg vrij naar nieuw leven voor jezelf. Zij zijn naar jou toegekomen. Het is nu aan jou om naar hun toe te gaan. Niet alleen nu, niet alleen naar hun, maar de komende jaren naar de mensen om je heen’.                                                                                                                                          ‘Dat kan ik en dat ga ik doen’, besloot ze. ‘Ga weer in de kring zitten’, zei de begeleider.

Een professionele nabespreking vindt in ons werk altijd plaats na een stuk ‘persoonlijk werk’. Alleen het werk van de begeleider wordt besproken, niet het werk van de cliënt. Uiteraard kwam de vraag: ‘hoe kwam je tot de keuze om te gaan dansen’? ‘Ik kan niet dansen’, antwoordde hij. ‘Nooit dansles gehad. De muziek vertelde het me’. ‘Dat klopt’, glimlachte de cliënt vanuit de kring. ‘Hij kan niet dansen’.

Piet Weisfelt

volgende supervisiedag 09 november: http://www.weisfeltenpartners.nl