Werken met liefdesenergie: als het allemaal in scherven valt
Dat was minstens 10 jaar geleden. Ik had in zijn bedrijf een aantal opdrachten uitgevoerd en kende hem uit die tijd als een vrolijke, succesvolle eigenaar met hart voor zijn mensen. Nu zat hij voor me. Hij leek 30 jaar ouder geworden, breekbaar en trillend, gebogen in zijn stoel, het hoofd rustend in zijn handen. Hij huilde. Zijn partner had hem verlaten, vrienden had hij verloren, zijn zaak stond op de rand van faillissement. Het kristallen levenssucces uiteengespat op de stenen vloer van de gebeurtenissen.
Wat is troost als er niets te herstellen valt? De ijle verbinding van de arm om je heen brengt nabijheid maar leidt je af van de wijsheid die de eenzaamheid brengt.
‘Rechtop in je stoel. Voeten plat op de grond. Handen op je knieen in de ontvangst stand, hoofd in balans, ogen gesloten, adem rustig laten stromen’. Langzaam verstillen de tranen in rust. Zachte muziek voert hem weg van de wanhopige worsteling der rationalisaties.
Dan, na enige tijd, spreekt hij. De woorden lijken niet van hem maar voor hem. ‘Als er geen uitweg meer is, dan rest je niets dan je eigen spoor te volgen. Blijf verlangen, blijf verbinden. Je liefde wordt voller als je je eenzaamheid durft te weten. De eenzaamheid kent geen doel, maar heeft wel betekenis. Je zelfbeeld verbrokkelt. Je illusies worden doorgeprikt als ballonnen. Dan hoef je niet verder te reiken dan je armen lang zijn. Dan is er rust. Dan komt er liefde’.
Ik ben stom verbaasd. Dit gesprek gaat bepaald niet zoals ik me had voorgesteld. Begeleiding, alleen bestaand uit een monoloog van je client, is meestal geen goed teken. Maar ik ben ook zeer ontroerd. De waarheid van zijn woorden rammelt me door elkaar. Ik moet die zinnen onthouden en opschrijven, denk ik. Ik moet erover nadenken. Het is heel stil. Geen van beiden beweegt.
Dan, na ruim 10 minuten, opent hij zijn ogen. Een lichte glimlach op de lippen. Zacht glanzende ogen vol tranen. Hij steekt zijn handen naar me uit. We omhelzen elkaar. Dan gaan we nog even zitten. De thee is koud geworden.
Hij kijkt op zijn horloge. Hij is ongeveer 3 kwartier binnen geweest. ‘Fijn dat ik kon komen’, zegt hij. ‘Hartelijk bedankt’. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Terug in mijn werkkamer noteer ik zijn woorden.
Piet Weisfelt
volgende supervisiedag 09 november: www.weisfeltenpartners.nl
