Werken met liefdesenergie. Zitten en staan.
Hij had de eerste dag van de training stil in de kring gezeten. Bij het werken in kleine groepen was hij steeds de laatste geweest die zich aansloot. In de pauzes liep hij alleen rond. De tweede dag meldde hij zich voor persoonlijk werk.
‘Ik weet niet of ik hier goed zit’, zei de man aarzelend. Zijn ogen dwaalden haastig de kring rond om meteen daarop weer naar de grond te kijken. ‘Ga dan maar staan’, reageerde de begeleider. De man keek verbaasd op: ‘staan? Waarom staan?’ ‘Je hebt er de eerste dag bij gezeten. Naar mijn idee doe je dat je hele leven al’, antwoordde de begeleider. ‘Ga eens een keer staan voor de broodnodige variatie’. De man haalde zijn schouders op. ‘Daar zie ik het nut niet van in’, protesteerde hij. ‘Ok, dan niet’, zei de begeleider. Hij bleef de man aankijken en vroeg: ‘Wie wil verder gaan?’ Het bleef even stil. Toen sprak een van de groepsleden: ‘betekent dit dat je hem laat zitten?’ ‘Nee’, antwoordde de begeleider tegen de weigeraar. ‘Jij laat jezelf zitten, letterlijk en figuurlijk. En zoals ik al zei, doe je dat je hele leven al. Heb ik gelijk of niet?’ ‘Je hebt gelijk’, antwoordde de man. ‘Ga staan’, sommeerde de begeleider. De man ging staan. ‘Hoe is het om te staan?’, vroeg de begeleider. ‘Gewoon, of nee eigenlijk wel vreemd’, antwoordde de man. ‘Neem de tijd eens om om je heen te kijken’, suggereerde de begeleider. ‘Even wennen aan een nieuw perspectief…’ De man keek naar beneden om zich heen, naar de zittende groepsleden. ‘Ik sta en zij zitten’, mompelde hij. Er klonk verbazing in zijn stem. ‘Herhaal dat eens’, zei de begeleider terwijl hij overeind krabbelde. ‘Ik sta… Ik sta, ik sta’, zei de man. Er kwam een lach op zijn gezicht. ‘Ik sta!’, riep hij steeds luider, eindigend in een lange schreeuw: ik staaaa!!! ‘Wat een zegen om te weten dat je in je leven kunt staan’, fluisterde de begeleider. De man begon te huilen. ‘Nooit gaan staan in de loopgraven’, fluisterde hij. ‘Je vader?’, vroeg de begeleider. De man knikte. ‘Zijn woorden, zijn levenshouding, vroeger was hij anders, maar…’ ‘Geen slecht advies als het oorlog is’, reageerde de begeleider. ‘Kijk eens om je heen. Is er hier oorlog?’ De man keek om zich heen en zag slechts vriendelijke en belangstellende gezichten. ‘Nee geen oorlog…’ ‘En wat kan een man doen die kan staan?’, nodigde de begeleider de man uit. ‘Die kan bewegen, rondlopen….’ ‘Doen’, zei de begeleider en de man liep de kring rond. ‘En als hij de kring rondloopt wat kan hij dan nog meer doen?’ ‘Mensen overeind trekken’, zei de man en links en rechts trok hij mensen overeind. ‘Wat nog meer?’, zei de begeleider die inmiddels bij zijn muziek installatie stond en swingende muziek aanzette. ‘Plezier maken’, riep de man. En binnen een paar seconden was de hele groep aan het dansen met de man als middelpunt.
De muziek stopte. ‘Zitten!’ riep de begeleider en tegen de man: ‘behalve jij’. ‘En nu’, zei hij tegen de man toen iedereen zat, ‘nu ga je zitten op je plek in de kring. Doe het heel langzaam als in een vertraagde film, heel bewust’. De man ging zitten. ‘En hoe zit je nu?’, vroeg hij. ‘Goed’, zei de man. De begeleider knikte ‘Alleen degene die werkelijk kan staan zal ervaren dat hij goed kan zitten. Het is net het echte leven’. ‘Begrepen’, zei de man.
In de nabespreking was een van de vragen: ‘wat had je gedaan als hij toch niet was gaan staan?’ ‘Geen idee’, antwoordde de begeleider. ‘Ik was te druk met hem te laten staan. Denk je dat hij was gaan staan als ik mezelf jouw vraag gesteld had?’
Op 5 oktober geven we een supervisie dag. We werken tussen 10.00 en 20.00 uur. De kosten zijn € 295 inclusief lunch en verblijfskosten. Persoonlijke en professionele vragen komen aan bod. Aanmelden kan via onze site of per mail: info@weisfelt.nl
