Werken met liefdesenergie De brug van vergeving 1.
Een stukje persoonlijk werk op de eerste dag van een driedaagse training.
De boosheid van het heden reikt soms met lange wortels in het verleden. De heftige gevoelens van het kind komen vrij met de kracht van een volwassen man. Daar stond de man voor hem. Wijdbeens, breed gebouwd, krachtige armen: een donkere muur van woede. Tegenover hem stond de denkbeeldige vader, onbereikbaar voor zijn machteloze woede. De vader die hem als kind vernederd had met potjes voetbal in de lange gang. Keiharde ballen die op het kleine jongetje af werden geschoten. Gejuich van de vader als hij het kind geraakt had. Bijna iedere avond weer. ‘Ik vergeef het hem nooit!’ raasde hij. ‘Dan zal je altijd aan hem blijven hangen’, reageerde de begeleider. ‘Ik heb hem in geen jaren gezien!’, reageerde hij. ‘Maar je ziet hem iedere dag meerdere keren’, kreeg hij van de begeleider terug.
De woede verdween als een ballon die leegloopt. ‘Iedere dag meerdere keren…’, proefde hij geschrokken. ‘Je hebt wel gelijk…’ ‘Nog steeds in de woede van een mishandeld kind, maar dan in volwassen verpakking?’, suggereerde de begeleider. ‘Ik ben geen kind!’, stoof de man op. ‘Maar je gedraagt je wel zo’, zei de begeleider vlak. ‘Je zou die boosheid beter kunnen gebruiken’. De man keek hem nadenkend aan en zweeg. De begeleider wees op een plek op de vloer, een paar meter van de man vandaan. ‘Stel je eens voor’, zei hij, ‘daar zit het kind dat je ooit was, dat moest voetballen in de gang en jij staat hier. Wat wil je dat dat kind ziet als het naar jou kijkt?’ De man schoot vol. ‘Een rustige sterke man’, zei hij. ‘Een man die dat kind kan beschermen en de weg door het leven kan wijzen’. ‘Is de man die raast en tiert een beschermer van dat kind?’ ‘Nee, die man is zelf een groot kind’, antwoordde hij. ‘Ga nu eens voor dat kind staan’, zei de begeleider. ‘Voel dat kind achter je en kijk naar die vader. Hoe is dat?’ Het bleef een tijdje stil. ‘Zoveel beter’, zuchtte de man. ‘Je bent dat kind de man verschuldigd die hier nu staat’, constateerde de begeleider. ‘Wat heb je die vader nu te zeggen?’ De man ademde diep. Daarna stapte hij naar voren en greep de denkbeeldige vader bij de schouders. ‘Nooit meer, nooit meer zal jij dit kind bedreigen. Vanaf nu heb je met mij te maken’. Een geruststellende spanning was voelbaar in de ruimte.
‘Hij riep: ik vergeef het je nooit’, zei een van de deelnemers in de nabespreking. ‘Waarom ben je daar niet verder op ingegaan?’ ‘Daar ben ik uitdrukkelijk wel op ingegaan’, antwoordde de begeleider. ‘Deze man was zich heel bewust van wat er gebeurd is, hij is er terecht woedend over, maar bleef met die woede in de kind positie. Nu heeft hij de boosheid van de volwassen man ontdekt: grens bewakend en grens verdedigend. Daarmee kan hij in zijn eigen autonomie gaan staan. Dat zijn de eerste drie, onmisbare, stappen om te kunnen vergeven’.
‘Ik heb geleerd dat vergeven betekent dat je je boven iemand stelt’, sprong een andere deelnemer in. ‘Een misvatting’, reageerde de begeleider. ‘Mijn leermeester Willem Zwartberg sprak van de brug van vergeving. Dat is een brug die staat op acht pijlers. Als een pijler niet werkelijk staat, zal de brug daar instorten. De eerste pijler is het je ten volle bewust zijn van wat er gebeurd is. De tweede pijler is de boosheid durven voelen. De derde pijler is de ontwikkeling van de eigen autonomie’. Hij zweeg even. ‘En wat zijn de andere pijlers?’, vroeg iemand. ‘Daar zijn we nog niet’, antwoordde de begeleider. ‘instortingsgevaar. Gelukkig hebben we nog twee dagen….’
De workshop ‘BinnensteBuiten Spelen’ vindt plaats op 29, 30 en 31 januari 2018. We hebben nu nog 2 plaatsen beschikbaar. Je kan je aanmelden via onze site: weisfelt.nl
