Sterven en geboren worden
Wij gaven een driedaagse workshop over rouw: sterven en geboren worden.
In de naam van de workshop zit het idee besloten dat leven en dood in een cyclus met elkaar verbonden zijn. We werken in deze workshop met verlies. Verlies van geliefden, verlies van gezondheid, verlies van positie, plek, droom. En steeds weer in al die rouw, in de pijn en verdriet, brengt het verlangen nieuwe hoop. Er stromen tranen maar er klinken ook vreugdekreten. Met ontzag wordt het mysterie van leven en dood verkend. Marry en ik kijken elkaar aan, dankbaar dat we dit werk mogen doen. Als het ego wat kan worden losgelaten, de bezitsdrang wat kan worden losgelaten, groeit het besef van zingeving. Zo leren we van en met elkaar.
We lezen het volgende verhaaltje voor:
Het blad en de boom waren in een ernstig gesprek gewikkeld. ‘Ik ben zo nietig in vergelijking met jou’, zuchtte het blad. ‘Daar sta je met je brede wortels, je trotse stam en je machtige armen die tot in de hemel reiken. Al zo oud en zo wijs’. ‘Wijsheid is nooit weg’, glimlachte de boom en omdat je een deel van mij bent, wil ik graag wat wijsheid met je delen. Jij, met je miljoenen broertjes en zusjes, zorgt voor mijn voeding. Je bent een wonder van levenskracht. Je tovert met zuurstof, voor mij en voor de hele mensheid. Je tovert met water, de bron van alle leven. Ik ben er trots op dat ik je mag dragen. Je bent als je broertjes en zusjes en toch ben je uniek. Let maar op de duizend kleuren groen die in je lijf verscholen gaan, de tekening van je nerven, de vorm waarin je gegroeid bent, het verhaal van je littekens’.
‘Ben ik zo bijzonder?’ vroeg het blad, diep onder de indruk. ‘Zo bijzonder ben je’, bevestigde de boom. ‘Oef, dat heb ik nooit geweten’, zuchtte het blad en voor het eerst van zijn leven voelde hij zijn betekenis.
De herfststormen kwamen. Het blad, inmiddels geel van ouderdom, begreep dat zijn tijd gekomen was. Met een trots gebaar liet hij los en dwarrelde plechtstatig en tevreden zijn sterven tegemoet. De boom keek hem eerbiedig na met een traan en een glimlach.
(uit: de liefdesstrijd, Piet Weifelt)
Drie dagen. Het lijken wel drie weken die in enkele uren verstreken zijn. De ervaringen fluisteren nog lang na in gedachten en gevoelens. Een dankbare groet aan alle deelnemers en een reden te meer om elkaar te omhelzen.
Piet Weisfelt
