Het toverdrankje
‘Het is een poos goed gegaan’, vertelde de man. ‘Maar gisteren ging het weer helemaal mis. We hadden een knallende ruzie’. ‘Ik zocht steun bij hem en die wilde hij niet geven’, verklaarde de vrouw. ‘Na vier keer steeds over hetzelfde beginnen, vond ik het wel genoeg’, reageerde de man. ‘Het helpt toch niet’. ‘Ik sta voor een gesloten deur’, klaagde de vrouw. ‘Een prachtige proces beschrijving’, meende de begeleider.’ Dat kunnen jullie heel goed. Het gaat zeker niet over de inhoud?’ Het stel keek elkaar aan. Tenslotte knikte de vrouw. ‘De inhoud doet eigenlijk niet ter zake’, bevestigde ze.
‘Ga maar eens tegenover elkaar op de grond zitten’, verzocht de begeleider. Hij pakte een kuipje koffiemelk van de tafel en plaatste het tussen ze in. ‘Hier heb je een kuipje onmacht’, legde hij uit. ‘Ik ben benieuwd wie van jullie de moed heeft dat kuipje op te pakken en de ander te vertellen over de onmacht die je in de relatie ervaart’. Het stel keek elkaar aan en zweeg. Uiteindelijk pakte de man het kuipje op en begon te vertellen. ‘Blijf elkaar aankijken als je elkaars verhaal hoort’, beval de begeleider.
De man vertelde. Hij vertelde over de onmacht die hij ervoer om de man te zijn die zijn vrouw verlangde. Hij vertelde over de angst om tekort te schieten. Hij vertelde over de wanhoop die resteerde als hij zich afsloot en samen met zijn onmacht gevangen zat in zijn eigen binnenwereld. Een gevangen mens, opgesloten in een kooi met de tralies van angst. Probeer daar maar eens uit te breken. Zijn vrouw keek en werd gaande zijn verhaal zichtbaar geraakt door wat hij over zichzelf vertelde. De man zette het kuipje weer tussen hun in. De vrouw nam het in haar hand. De vrouw vertelde over de eenzaamheid waarin ze zich onmachtig voelde om werkelijk contact met de ander te maken. Ze vertelde hoe ze in die machteloosheid, eerst vroeg, dan smeekte en uiteindelijk razend werd. Een wanhopig kind dat haar vuisten stuk sloeg op een gesloten deur. Het kuipje stond weer tussen hun in.
‘Kijk’, wees de begeleider. ‘Ziedaar het bekertje onmacht. Jullie gebruiken het als gifbeker om je relatie te vernielen’. ‘Dat doen we’, erkende de man. ‘Je zou eens kunnen overwegen jullie onmacht eens te gebruiken als liefdesdrank’, vervolgde de begeleider ‘Als liefdesdrank?’, vroeg de vrouw verbaasd. ‘Als gif heeft het bij jullie een vrij krachtige uitwerking’, vond de begeleider. ‘Als liefdesdrank zou het misschien wel eens aardig kunnen werken’. ‘Ik zie niet in hoe’, vond de man. ‘Dat komt omdat jullie het al jaren niet meer drinken’ antwoordde de begeleider. ‘Als je liefhebt voel je de neiging bij elkaar te zijn. Niet om iets te halen of te brengen, maar om nabij te zijn. De onmacht om aan elkaars verwachtingen te voldoen, doet er niet meer toe. Je hoeft niets uit te leggen, af te dwingen of te ontwijken. Woorden worden minder belangrijk. Procesbeschrijvingen verdwijnen. Ervaren wordt voorgrond. Het enige wat je hoeft te doen is te weten dat je onmacht een liefdesdrankje is en het op te drinken’. Hij boog voorover en trok voorzichtig het lipje van het kuipje omhoog en zette het weer tussen hun in.
Een paar minuten bleef het stil. Dan probeerde de vrouw: ‘Maar als ik probeer hem te vertellen en hij weigert…’ ‘Gifbeker’, interrumpeerde de begeleider. ‘Maar de pijn die hij mij….’ ‘Gifbeker’, herhaalde de begeleider. ‘Als ik naderbij kom, dan weet ik dat zij…’, dacht de man. ‘Gif’, zuchtte de begeleider. De onmacht om de ander te veranderen wordt groter en groter als je niet macht ervaart dat je de ander kan liefhebben.
Weer bleef het stil. ‘De enige vraag is: durf je je eigen onmacht als een liefdesdrank te gebuiken?’, zei de begeleider. De tijd verstreek.
Dan boog de vrouw voorover. Ze nam het kuipje op en zette het aan haar lippen en dronk een slokje. ‘Wel een beetje overlaten voor je man’, waarschuwde de begeleider. ‘Ik voel me al heel lang hopeloos alleen’. zei ze. Ze reikte hem het kuipje aan. Hij nam het over en dronk. ‘Ik schiet tekort en weet niet hoe het anders moet’, bekende de man. Ze keken elkaar aan, schoven naar elkaar toe en eindigden in een ontroerende omhelzing.
‘Is het echt zo simpel’, vroeg de vrouw aan de begeleider. ‘Mijn leermeester Willem Zwartberg zei dan: zo simpel dat het voor de meeste mensen te moeilijk is’, verklaarde de begeleider.
Op 11, 12, en 13 november geven wij de workshop ‘aanraken met het woord’ . De aanraking van het lijf is de meest onmiskenbare. Het woord blijft het meest preciese aanrakingsinstrument. Werken met liefdesenergie gaat over (aan)raken. In deze workshop aanraken met het woord leert de deelnemer precies wat de titel zegt. Deze workshop biedt een prima gelegenheid om (nader) met ons werk kennis te maken.
