De albatros

‘Ik vind maar geen goede plek in deze wereld’, vertelde ze. ‘Ik ben er wel, maar ik ben er niet echt, niet helemaal. Ik weet ook niet of ik er echt wil zijn’.  ‘Wat heb jij met de dood?’, vroeg de begeleider. Ze keek geschrokken op. ‘Ik wil niet dood’, aarzelde ze. ‘Maar het klinkt niet of je echt wilt leven’, antwoordde de begeleider. Ze dacht even na en dan knikte ze. ‘Ik zit er tussenin’, wist ze. ‘Ik wil niet echt leven maar ik wil ook echt niet dood’.  ‘Wat voor vogel ben je?’, vroeg de begeleider. ‘Dat zou ik niet weten’, zei ze verbaasd. ‘Ik weet het wel’, reageerde de begeleider. ‘Je bent een albatros’. Ze keek hem verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat? Ik vind het een hele mooie vogel’. De begeleider ging verder. ‘Wist je dat een albatros een vol jaar achtereen in het zuidelijk halfrond vliegt en pas dan weer terugkeert, precies op de plek waar die is opgestegen?’ ‘Echt waar?’, vroeg ze verbaasd. ‘Eerlijk waar’, knikte de begeleider. ‘Ze zweven over de wereld, duiken zo nu en dan om een visje te vangen en zweven weer verder. Jij bent een albatros. Spreid je armen maar, dan worden het vleugels. Stijg maar op voor jouw reis’. Ze spreidde haar armen en leek te zweven. Zachtjes bewoog haar lijf in de wind die de begeleider haar met een stille fluittoon toe blies. Een poosje zweefde ze in stilte. Uiteindelijk vroeg de begeleider: ‘Wat zie je beneden je?’ ‘Ik ben heel hoog’, fluisterde ze. ‘Ik zie allemaal mensen die allemaal druk doen. Ik zie veel zinloos gedoe’. ‘Je zal wel gelijk hebben’, zuchtte de begeleider. Albatrossen hebben scherpe ogen. Zweef nu eens naar de plek waar jij bent op aarde. Wat zie je?’ Ze was even stil. Tenslotte zei ze: ‘Ik zie eigenlijk geen verschil. Een hoop druk gedoe. Ik leef en werk. Ik doe maar. Ik ben er niet echt’. ‘Dat klopt’, meende de begeleider. ‘Beneden doe je, maar hierboven zweef je. Is het o.k. om weer even in deze werkkamer te landen?’  Ze knikte, liet langzaam haar vleugels zakken zodat de armen weer zichtbaar werden en keek de begeleider aan. ‘Dat is het dus’, fluisterde ze. ‘Opgestegen en nooit echt geland’, knikte de begeleider. ‘Je ziet het gedoe, maar je beleeft het leven niet’. ‘Ik weet ook niet of ik dat wil, of ik dat durf’, aarzelde ze. ‘Ik wil je wat laten zien’, reageerde de begeleider. ‘Vlieg maar even met me mee’. Hij spreidde zijn armen en zij volgde. ‘Kijk daar’, wees de begeleider. ‘Zie je dat huis daar? Een bijzonder huis. Dat is een huis waar liefde woont. Ga maar wat lager vliegen. Dan kan je de geluiden horen. Hoor je je muziek?’ Ze luisterde en knikte. ‘Het huis is doorzichtig’, vertelde de begeleider. ‘Daar zie je een vrouw werken, aandachtig vol vreugde’. ‘Dat is mooi’, fluisterde ze. ‘Daar zie je kinderen spelen en daar zie je dat? Daar zie je twee mensen met elkaar vrijen. En moet je eens in die kamer kijken daar…’ ‘Hier zou ik wel willen landen’, zuchtte ze. ‘Dat begrijp ik’, meende de begeleider. ‘Maar dat gaat niet. Waar staat jouw huis?’ ‘In Brecht’, vertelde ze. ‘Ik woon in een klein huisje achter het station’. ‘Zie je het al beneden je?’, vroeg de begeleider. ‘Ik zie het heel goed’, bevestigde ze. ‘Wat valt je het meeste op?’, vroeg de begeleider. ‘Het is leeg’, zuchtte ze. ‘Er is niets’. ‘Maar goed ook’, vond de begeleider, ‘want dit is de plek waar je zult moeten landen om er je eigen huis van liefde van te maken. Het is jouw keus. Of je blijft zweven zoals je nu al zo lang doet, of je gaat landen. En ik zal je er meteen bij vertellen dat is niet makkelijk. Het zal je ook pijn en verdriet brengen. Maar op die plek kan je er een huis van liefde van maken’. ‘Ik durf niet, ik ben bang dat ik het niet kan’, huilde ze. ‘Zolang je blijft zweven, zal je het zeker niet kunnen’, wist de begeleider. ‘Het is de keuze tussen de zekerheid van een leven waar je niet echt aan meedoet, of de risico’s aandurven, die er zullen zijn als je je eigen huis bouwt’. Ze huilde stille tranen en zat enkele minuten doodstil met gespreide armen. Uiteindelijk, heel langzaam, liet ze haar armen zakken. De begeleider hield zijn handen onder de hare en bracht ze naar elkaar. Ze keken elkaar aan. ‘Welkom in Brecht’, zei de begeleider. ‘Maar hoe moet ik dit allemaal doen?’, vreesde ze. ‘Een belangrijke vraag’, knikte de begeleider. ‘Maar die vraag kan pas gesteld worden als je er werkelijk voor kiest om hier te landen. Welkom in Brecht, het huisje achter het station’…

Voor de de 5/6 daagse training ‘De Vervulling’ hebben we nog plek voor 1 man. Dus mocht je belangstelling hebben: zie de site weisfelt.nl