De zeemeermin
De thema’s van een workshop raken soms diep in persoonlijke ervaringen. De vrouw die tegenover de begeleider zat, droeg de littekens van een gehavend leven. De begeleider kende haar geschiedenis nauwelijks, maar vaak is het levensverhaal al in hoge mate zichtbaar in de interactie. Daar zat een vrouw die veel kon. Scherp, open en vriendelijk in haar presentatie, gevoelig en met aandacht voor de wereld om haar heen. Tegelijkertijd vertelde haar aanwezigheid van een lijdensweg. Misbruik, bedreiging, intense angst en wanhoop. Een dubbele boodschap van een worsteling naar een gezond leven. Een blanke huid, angst in de ogen een iets ineengedoken houding alsof ze moet wegduiken voor een slag. Ze droeg een T-shirt met daarop het woord ‘mermaid’.
‘We praten over vrijheid en liefde en ik zink iedere keer weg’, fluisterde ze. ‘Het kost me dan zoveel moeite om hier te blijven. Ik ga onder in het verleden’. Angstig keek ze op naar de begeleider. De reddingsboei werd gezocht. ‘Ik zal met je meereizen’, zei de begeleider. ‘Pak mijn handen maar vast, sluit je ogen en ga maar naar de diepte van de zee’. Ze begreep het beeld en reisde naar de bodem waar ze geleefd had. Ze ging, de begeleider voelde haar handen en ervoer de wanhoop en de eenzaamheid, de doodsangst. ‘Ik verdrink’’, steunde de vrouw. Je verdrinkt niet’, wist de begeleider. ‘Je bent hier eerder geweest en je leeft nog steeds. Ga maar verder’. Haar lichaam trilde, haar ogen gesloten, het hoofd achterover als een drenkeling, de mond halfopen. De drenkeling van haar bestaan. Ze kreunde de doodsangst. De begeleider bracht meer kracht in zijn handen. ‘Dieper, tot de bodem’, dwong hij. Ze had geen geluid meer. De kracht verdween uit haar lijf. Ze werd doodstil. ‘Dit is de bodem van de zee?’, vroeg de begeleider. Ze knikte. De begeleider sprak wat luider. ‘Dit is de bodem van je leven’, zei hij. Hij legde zijn hand op haar kruis drukte met enige kracht. Aarding, Levensvuur. ‘Dit is de bodem. Dit is wie je echt bent. Hier vind je terug wat je in je leven verloren hebt’. Hij voelde haar lijf antwoorden, wakker worden uit de nachtmerrie van haar bestaan. ‘Wordt de zeemeermin die je bent’, fluisterde de begeleider. ‘Spreidt je armen en zwem naar de oppervlakte. Daar is licht en horizon’. Ze spreidde haar armen en zwom. De begeleider nam zijn hand terug. Haar bekken bewoog in vrijheid, haar lijf rekte en met een paar minuten kwam ze weer boven en nam een diepe teug lucht. Ze opende haar ogen. ‘Licht’, zei ze. ‘En horizon’, bevestigde de begeleider. Ze keek de begeleider aan. ‘Dank’, zei ze rustig. ‘En steeds als je deze reis maakt, weet je dat je op de bodem jezelf terugvindt. Steeds als je deze reis maakt weet je dat je weer boven komt’, bevestigde de begeleider.
‘Wat heb je nu precies gedaan?’, vroeg een deelnemer bij de nabespreking. ‘Ik ben met haar meegereisd’, antwoordde de begeleider. ‘Maar waarheen?’, vroeg de deelnemer. ‘Naar een geschiedenis die ik niet ken, maar wel ervaar’, reageerde de begeleider. ‘En is dat voldoende om dit werk te doen?’, vroeg de deelnemer verder. ‘Zeker niet altijd’, zie de begeleider. ‘Vaak is het van belang meer informatie over de inhoud te hebben om goed te kunnen werken. Maar in dit geval had ik een voordeel’. ‘En dat voordeel was?’ ‘Ze kwam met een vraag en een handleiding’, zei de begeleider, wijzend op het woord mermaid. ‘Let maar eens op hoe je cliënt komt met een handleiding in de situatie, in de kleding, in het gedrag of in de eerste paar uitgesproken zinnen. Altijd goed om daarop attent te zijn. Mijn leermeester Willem Zwartberg zei vaak: ‘Het uiterlijk verbergt het innerlijk om het te vertellen’.
De vervulling. Van 23 tot 29 maart geven Dirkje Veltman en Piet Weisfelt een een training over liefde, intimiteit en seksualiteit. Deze trainingsweek vindt plaats in Terra Nova, Frankrijk. Voor deze training hebben we nog plek voor twee mannen. Nadere informatie en mogelijkheid tot aanmelding vind je op onze site: weisfelt.nl, workshops en supervisie.
