Wachttijd

Werken met liefdesenergie: wachttijd

“We moeten wachten”, zei hij en haalde zijn schouders op
Het gebaar van berusting verborg zijn worsteling met de goden.
Zijn vrouw werd verdacht van borstkanker. Haar leven stond op zijn kop en dat ondermijnde zijn bestaan. Hij had zijn leven gemaakt en haar veronderstelde ziekte ondermijnde zijn toekomst plannen: weg uit dit land, weg van de verplichtingen, weg van de sleur…
“En zij?”, vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd om zich los te maken van de vraag.
Hij kon niet verder kijken dan zijn eigen ego.

Nu is het afwachten zei hij twee weken later. Er was borstkanker geconstateerd. Morgen zou het behandeltraject worden besproken. Hij had zijn strijd gevoerd: wie hij kon benaderen had hij benaderd. De ins en outs van behandelmogelijkheden had hij doorgenomen. Mogelijkheden en kansen had hij berekend. En steeds weer had hij het gevoel dat zijn gevecht hem werd ontnomen door nieuwe informatie, foto’s, feiten en deskundigen. Als een glazen schaal viel zijn toekomstbeeld in duigen. Het enige wat hem restte was hoop.
“Kunnen jullie delen wat er gedeeld moet worden?”, vroeg ik. “Ze is erg op zichzelf”, ontweek hij.

We kunnen er nog weinig van zeggen zei hij. De eerste behandelingen hadden plaatsgevonden. Tot nog toe viel het hem niet tegen. Wie weet…. Maar zijn spottende grijnslach sneed ook deze vluchtweg af.
Dit wil ik niet meemaken wist hij. Hij fantaseerde over scheiden. Gelukkig,. Nu achteraf, geen kinderen. Zoveel hadden ze de laatste jaren niet aan elkaar gehad. Welke aanpak zou het minste gedoe opleveren?
“Inpakken en wegwezen?”, vroeg ik. “Als dat eens zou kunnen”, hapte hij. “Als jij dat zou kunnen”, prikte ik.

De operatie had plaatsgevonden. Nu heb ik een mismaakte vrouw! bulderde hij. En niemand kan zeggen of dit goed afloopt. Zijn kraaiende stem vertelde de woede, de angst, de frustratie en ver daarachter het eerste spoor van verdriet.
Mijn leven wordt een mislukking er is geen ontkomen aan. Al mijn toekomst plannen kunnen bij het vuilnis. Zo heb ik er geen zin meer in. Ik kan het niet meer aanzien. “Als je echt naar haar keek, zou je misschien iets van jezelf zien”, suggereerde ik.

We moeten het samen afwachten zei hij. Ze was zo ziek geweest. Ze had hem onder gekotst toen hij haar overeind hielp. Het was op dat moment gebeurd. Hij kon voelen dat hij van haar hield. Een volgende golf braaksel was geen probleem meer. Ze walgden samen, huilden samen, hielden elkaar vast en spraken samen. De ziekte had de tralies van zijn innerlijke gevangenis weggenomen. “Krankzinnig dat je zo’n kanker nodig hebt om tot jezelf te komen”, zei hij.
“Nog krankzinniger dat je zo van jezelf bent weggelopen”, antwoordde ik.

Piet Weisfelt