Werken met liefdesenergie. Reisbagage.

Daar zaten ze tegenover elkaar op de grond. De begeleider vertrouwd met de mens voor hem, de deelnemer vertrouwd met de begeleider. Hij had het grondig voorbereid. Hij liet een klein kistje zien met een nog kleinere sleutel. ‘Dit is de schatkist van mijn geschiedenis’, vertelde hij. ‘Waarom heb je hem meegenomen?’, vroeg de begeleider. ‘Omdat het tijd wordt hem te openen’, antwoordde de man. Hij nam het kistje op, draaide het slot open met het sleuteltje en opende de deksel. In het kistje zag de begeleider wat gevouwen papiertjes. ‘Wat zie jij?’, vroeg de begeleider. ‘Ik zie een alcoholische vader, een depressieve moeder. Ik zie broers die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Het is een bende’.  De man zat met het kistje in zijn hand, keek er strak naar, alsof de rest van de wereld om hem heen verdween. ‘Hoe leef je met dat kistje?’, vroeg de begeleider. ‘Het leeft met me mee’, zei de man. ‘Waar ik ga is dat kistje. Mijn ouders zie ik nauwelijks meer, maar ze zitten in dit kistje. Wij hebben als broers het onderling contact verbroken, maar ze zitten in het kistje’. ‘Wat staat je te doen als je in dit kistje kijkt?’ vroeg de begeleider. Hij keek op met een felle blik in zijn ogen. ‘Ik wil geen contact meer met ze’, zei hij. ‘Dat kistje is meer dan genoeg’. ‘Dat geloof ik graag’, reageerde de begeleider. ‘Wellicht is het kistje zelfs te veel’. ‘Ik zou het wel willen weggooien’, zei de man. ‘Maar dat krijg ik toch niet voor elkaar’. ‘Blijkbaar is er iets aan de hand met dat kistje’, meende de begeleider, ‘Anders zou je er  niet zo aan vast zitten’. ‘Soms, als ik alleen ben, kijk ik wel eens in dat kistje’, vertelde de man. ‘Ik zou wel willen weten waarom dit kistje nog steeds zo belangrijk is’. ‘Het is jouw kistje’, zei de begeleider. ‘Ik heb het recht niet om er in te kijken. Jij bent de enige eigenaar’. De man knikte. ‘Het valt me trouwens op’, ging de begeleider verder, ‘dat ik jouw naam niet op dat kistje zie staan’. De man keek hem verbaasd aan. ‘Nu je het zegt’, aarzelde hij. ‘Verdomd, mijn naam staat er niet op’. ‘Staat je naam wel in het kistje?’, vroeg de begeleider. De man keek hem aan alsof hij met een naald gestoken was, maar dan wel een forse naald die diep in de pijn gedreven was. ‘Ik sta er niet in’, fluisterde hij. ‘Ik heb me steeds zo moeten verstoppen  dat ik niet opviel. Zo kon ik de rotzooi nog een beetje aan kant houden. Ik sta er niet in!’ ‘De jongste bediende heeft geen naambordje’, concludeerde de begeleider. En toen kwam de schreeuw. De begeleider dacht aan ‘a scream away from happiness’ van Casriel van wel erg lang geleden. De schreeuw van bevrijding. De schreeuw die dwars door de pijn heen reikt naar een nieuw leven. De schreeuw daverde door de ruimte. Het was alsof jarenlang opgeslagen energie met een langdurige schreeuw naar buiten kwam. De begeleider kon niet anders doen dan de man vastgrijpen bij de schouders en aanwezig zijn in de omhelzing. De heftigheid verdween langzaam. Het vuur was uitgebrand en de rook trok langzaam op. ‘Ik hoor er ook in’ zei de man hees, ‘Ik hoor ook in dat kistje’. ‘Je hebt geen plaats gehad en je hebt geen plaats genomen’, bevestigde de begeleider. ‘Schrijf je eigen brief, met je eigen verhaal en doe die in dat kistje. Je hebt recht op die plek en zo gek als het klinkt, hebben de andere inwoners er ook recht op’. De man knikte. ‘Dat ga ik doen’, zei hij en hij schoof naar zijn plek in de kring. ‘Vergeet je sleutel niet’, zei de begeleider en reikte hem de sleutel aan die nog op de vloer lag. ‘Die sleutel kan nog wel eens belangrijker worden dan de schatkist’.

‘Je zette niet in op relatie herstel’, meende een van de deelnemers in de nabespreking. ‘Klopt’, zei de begeleider, ‘vertel me eens waarom?’ ‘Er kan geen sprake zijn van een relatie als je er zelf niet voldoende in staat’, antwoordde de deelnemer. ‘Precies’ zei de begeleider. ‘Je plek innemen en daar liet je het bij’, concludeerde de deelnemer. ‘Niet helemaal’, meende de begeleider, ‘de sleutel…’ ‘Je hebt vaker zo’n uitsmijter’, vond de deelnemer. ‘Dat heb ik geleerd van mijn oude leermeester Willem Zwartberg’, zei de begeleider. ‘Die zei altijd: bij iedere tussenstop op je levensreis neem je rust in een goed hotel. Maar neem altijd een kamer met uitzicht op de volgende etappe’.

Voor de supervisiedag van 4 maart is en plek vrijgekomen. Als je belangstelling hebt, kan de daar gebruik van maken. Alle informatie vind je op deze site: weisfelt.nl

Voor de workshop the wounded healer, 15, 16,17 april, is een plek vrijgekomen. Alle nadere gegevens vind je op onze site: weisfelt.nl

Op 2, 3, 4 september 2024 geef ik een nieuwe workshop: Omgaan met weerstand. Iedere mensenwerker kent het wel: de kracht van verandering roept de tegenkracht op om te behouden wat verloren dreigt te gaan. In deze workshop leren deelnemers over het judo van begeleidingswerk: kracht en tegenkracht met elkaar laten samenwerken om de gestelde doelen te bereiken. In deze workshop leer je helpend judo. Alle nadere gegevens vind je op onze site: weisfelt.nl

In het komende cursusjaar geven we opnieuw de opleiding ‘Hoe heb ik je lief’. Deze opleiding staat open voor ervaren begeleiders die zich willen scholen in het begeleiden van mensen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Alle gegevens vind je op onze site Weisfelt.nl