Werken met liefdesenergie. Liefde
Het is een training over de spirituele dimensie van begeleidingswerk. We gaan het gebied in waar de juiste vraag belangrijker is dan het goede antwoord. Het weten groeit in de wereld waarin kennis alleen ontoereikend lijkt te zijn. De waarheid van eenheid, de werkelijkheid van de dualiteit. Daar zit de groep in een kleine kring, afgetekend op de grond. De afspraak is: Je blijft een uur lang in die kring en verhoud je met de tekst op de grond. Daar staat geschreven: De wereld staat in brand. In dat uur komt van alles langs. Het gesprek gaat van lacherige ontkenning tot de ontwikkeling van vol bewustzijn. Wat is werkelijk, wat is waar? Wat valt binnen het bereik van ons kleinmenselijk (on)vermogen? Hoe ver kunnen de armen reiken die het goede willen doen? Hoe blind ben je in een staat van oppervlakkig bewustzijn? Hoe verblindend is de waarheid? Hoe verbinden we de wijsheid van de wereld van weten en liefde met de wereld van relaties en het vallen en opstaan dat daarbij hoort? Het wordt een uur lang worstelen met de uitdaging die de individu overstijgt en wonderlijk genoeg iedere deelnemer dichter bij zichzelf brengt.
Bij de nabespreking zit de groep stil bij elkaar. Ieder ervaart de onderlinge verbinding die gedurende het werk is gegroeid. Velen ervaren de treurnis van ons onvermogen om meer dan een druppeltje bij te dragen aan het blussen van een brandende wereld. Alle druppels te samen vormen de oceaan en toch, hoe nietig is de druppel. Velen ervaren de brand in de binnenwereld, treuren en leren. Een aantal deelnemers zit met tranen in de ogen in het besef van nietigheid en grootsheid, in contact met het eigen onvermogen. ‘Wat kan ik doen om mijn zijn waar te maken?’
‘Mijn leermeester Willem Zwartberg gaf me ooit eens een opdracht mee toen ik met die vraag bezig was’, vertelde de begeleider. ‘Hij zei: ‘Kom over twee weken terug met een papier waarop je het woord ‘liefde’ geschreven hebt. Het moet kalligrafie zijn, zo mooi mogelijk geschreven. Nou was mijn leermeester best een aardige man, maar ik had wel geleerd dat je zijn opdrachten beter serieus kan nemen. Ik ben twee weken aan het ploeteren geweest. De juiste pen, het juiste papier de juiste inkt, de juiste vormen. Een trillende hand, een vlek, tientallen mislukte pogingen. In het begin heb ik hem vervloekt, maar toen ging ik leren. Rustig mijn ding doen, bewustzijn ontwikkelen, leren van fouten, vreugde scheppen in wat ik wel kon. Ik leerde over de betekenis van stille aandacht, het rustig laten stromen van je adem om precies te kunnen bewegen. Ik leerde innerlijke vrede ervaren’.
‘Was dat de les, was dat het antwoord?’, vroeg een deelnemer. ‘Niet helemaal’, reageerde de begeleider. ‘Toen ik twee weken later bij Willem kwam, had ik de opdracht bij me. Ik was er best trots op. Dit is het’, zei ik. Hij nam het aan en keek er een poosje naar. Toen zei hij: ‘Ik kan zien dat je het met aandacht geschreven hebt. Nu kan je je gaan afvragen hoe je het laat zien’. En vervolgens gaf hij het terug en stelde hij zijn gebruikelijke vraag: ‘Wat wil je vandaag doen?’ ‘Ik begrijp het niet helemaal’, aarzelde een deelnemer. ‘Het woord hangt nu al jaren op mijn werkkamer’, ging de begeleider verder. ‘Soms maken mensen er een opmerking over of vragen ernaar. Wat kan je doen om je zijn waar te maken?’
Het boek Fragmenten met meer dan 100 van deze blogs van de afgelopen jaren is op deze site als ebook verkrijgbaar voor €15,50
