Het geheim

Ze waren al ruim 20 jaar bij elkaar. Twee puberkinderen waar ze van genoten. Beiden een goede baan. Een niets–aan-de-hand-gezin in een niets–aan-de-hand buurt. Al die tijd met een knagende worsteling. De vrouw had gedurende al die tijd wisselende relaties met andere partners. Ze was altijd open in geweest naar haar partner. Ze ervoer die contacten als noodzakelijk. Ze noemde het haar schaduwbestaan en wilde het niet opgeven zelfs als het haar relatie zou kosten. De man had zich erbij neergelegd. De onzekerheid bleef echter knagen, zeker nu haar relatie met een nieuwe partner steeds intenser leek te worden. Daar zaten ze tegenover de begeleider, beiden met de zelfde vraag: wat moeten we nu?

‘Jullie hebben uiteraard goed besproken wat maakt dat jullie in deze situatie zitten’, stelde de begeleider. Beiden knikten. ‘We hebben geen geheimen voor elkaar’, zeiden ze. ‘Maar wat onbekend is aan beiden zou wel eens een gezamenlijk geheim kunnen zijn’, antwoordde de begeleider. ‘Wat hebben jullie onbesproken gelaten? Ga tegenover elkaar zitten, iets achteruit, ja zo’. De begeleider pakte een stuk papier, krabbelde er iets op en legde het op de kop tussen hun beiden in. ‘Dit is het gezamenlijk geheim. Wissel uit met elkaar. Als je het eens bent met elkaar kan je het geheim bloot leggen’. Daar zaten ze tegenover elkaar, een papiertje in het midden.

De vrouw: ‘Hebben we een gezamenlijk geheim?’                                                                            ‘Ik denk het wel, anders zaten we niet met ons probleem’.                                                        ‘We hebben alles toch steeds met elkaar besproken’                                                                ‘Maar wat we ons niet bewust zijn kunnen we niet bespreken’                                                    ‘Je weet alles van mijn schaduwbestaan. Ik weet alles van je moeite ermee’.                      Stilte                                                                                                                                                      ‘Jij weet niet dat ik dit niet langer volhou.’                                                                                   ‘Jij weet dat ik mijn schaduwbestaan niet opgeef.’                                                                 Stilte

De begeleider: ‘Jullie zijn allebei gevangenen. De een zit gevangen in de illusie dat een schaduwbestaan noodzakelijk is. De ander zit gevangen in de illusie dat hij alleen door toe te geven het huidige bestaan kan handhaven’.                                                                              Stilte

De vrouw: ‘We zijn allebei gevangenen van onszelf’.                                                                   De man knikte, bukte en nam het papiertje op. Daarop stond het woord ‘Vrijheid’            ‘De vrijheid om jezelf echt onder ogen te zien’, zei de begeleider. ‘Om te doorzien dat je eigen motieven je levenskeuzen bepalen. Er is weinig meer verplichtend dan vrijheid’.    ‘Onze eigen motieven?’                                                                                                                     ‘Ja, wat motiveert je om je te schikken naar wat je denkt niet te kunnen verdragen? Wat motiveert je om van je bestaan te vluchten in een schaduwbestaan? Je dacht toch niet dat alleen maar om je relatie ging?’                                                                                                        Stilte

‘Er is weinig meer verplichtend dan vrijheid’, zuchtte de man.                                                      De vrouw knikte en huilde om het afscheid dat komen ging

Piet Weisfelt

workshop ‘de bevrijding’ 30 november, 1 en 2 december info: info@weisfelt.net